Vanaf nu op zondag een nieuwe rubriek! Er zijn namelijk van die dingen waarvan ik, voor we kinderen hadden uiteraard, heel zeker wist hoe ik het zou doen, hoe het zou zijn en hoe het bij ons anders (lees: makkelijker, beter, handiger) zou gaan dan bij andere gezinnen. De ervaring heeft echter geleerd dat de praktijk vaak anders loopt dan de theorie. Dat is trouwens ook helemaal niet erg, het houdt je scherp, zullen we maar zeggen 🙂
In deze eerste aflevering van ouderschapsverrassingen: samen spelen.
Toen we begonnen na te denken over kinderen wisten we nog niet meteen dat we een gezin van 4 kinderen wilden. Dat kwam pas na de geboorte van Kind 1. Ik wist wel heel zeker dat ik een even aantal kinderen wilde. Vroeger had ik namelijk een cassettebandje (ja, ik stam uit die generatie) van Sesamstraat en een liedje ging over drie kindjes die samen probeerden te spelen. “Één, twee, drie is te veel, o jongens daar komt narigheid van. Één, twee, drie is te veel, o jongens toch, drie is te veel!”  Het is blijkbaar altijd ergens blijven hangen.
Een even aantal kinderen leek ons dus handig. Ze zouden twee per twee kunnen spelen als ze niet allemaal samen wilden spelen. Nooit zou er eentje uit de boot vallen en geen speelkameraadje hebben. Vandaar 4 kinderen dus.
Maar kijk, het ouderschap zit vol verrassingen en dit is er dus een van. Onze kinderen spelen namelijk meestal niet met z’n tweeën of vieren. Wat we merken is dat ze met drie een spel gaan doen en dat er 1 alleen iets gaat doen.
In tegenstelling tot wat ik vroeger dacht, is dat dus helemaal niet erg. Het kind dat alleen speelt, geniet van de rust. In tegenstelling tot wat ik dacht, valt dat ene kind niet uit de boot, nee, die kiest er bewust voor. Hij geniet van het niet moeten overleggen, delen en beurt afwachten. Hij kiest er op dat moment voor om even niet in de drukte van de anderen te zitten.
De kinderen die samen spelen, verliezen zich helemaal in hun spel. Het gaat hier dan meestal over rollenspellen met als personages papa, mama en baby. Alles wordt op zo’n moment uit de kast gehaald. Hoe luidruchtiger hoe leuker, of zoiets. Het blijkt perfect te werken.
Wat me wel opvalt, is dat het vaak onze jongste kinderen zijn die alleen spelen. Net alsof ze het dan even gehad hebben met het altijd samen zijn met hun tweelingbroer of -zus. Het kan toeval zijn, het kan een fase zijn, ik heb geen idee.
Spelen jullie kinderen graag samen? Verloopt dat vlot of is het een kwestie van voldoende assisteren en alles in goede banen leiden? En voor de tweelingouders onder de lezers: is het herkenbaar dat een tweeling ook eens bewust de rust opzoekt?
ja die van mij verschillen 4 jaar maar vanaf nu beginnen ze toch wel al echt iets aan elkaar te hebben.
:o) Dat wilden wij ook niet : geen oneven aantal kindjes ;o) als het even kon! Wijzelf komen uit een gezin van 3 en een gezin van 5, vandaar… ;o) maar uiteindelijk moeten we tot dezelfde vaststelling als jou komen ;o) maar elk kind is anders en elke leeftijd heeft wel z’n bepaald soort spel hoor, dus het zijn waarschijnlijk fases ;o) hihi Ik merk wel dat ze niet zonder elkaar kunnen, die 4 helden van ons. als er 1’tje in het ziekenhuis ligt of de 2 oudsten zijn op bivak vragen de thuisblijvers wel elke dag achter de nestvlieders ;o)
dat niet zonder elkaar kunnen, dat klopt hier ook. Ze spelen dan wel niet samen, maar als er eentje weg is naar een verjaardagsfeestje of zo, dan wordt die toch gemist door de andere 3 🙂
Ik heb er maar eentje, maar als hier kindjes komen spelen kom ik zo min mogelijk tussen. Soms hebben ze eventjes nodig om te kiezen wat ze gaan doen of hoe ze het gaan doen, maar op één speelafspraakje na komt het altijd vanzelf in orde. Af en toe kiezen ze er ook voor om even elk iets anders te doen 🙂
Ik denk dat het per kind anders is. Vroeger had ik 3 vriendinnetjes, als we met zijn vieren waren, werden het vaak al snel twee groepjes van twee. En als we met zijn drieën waren lag het eraan wie erbij was. Met vriendinnetje A kon je niet goed met drie kinderen spelen en werd er altijd wel eentje buitenspel gezet, maar als vriendinnetje A er niet was en we met zijn drieën waren dan ging het prima.