Dit jaar staan we meer stil bij kleine dingen. Dingen waar we als volwassene aan voorbij gaan, geen oog meer voor hebben. Dingen waar we het zogezegd te druk voor hebben. In januari stonden we iedere ochtend – letterlijk – even stil bij onze molen, op weg naar school. In februari zochten we naar de eerste tekenen van de lente. In maart gebeurde er zo veel maar ik pikte er 1 specifiek moment uit.
Pasen vieren wij altijd bij mijn schoonouders in Nederland. Het was gezellig. Erg gezellig. Toch pik ik er als stilstaan-bij-kleine-dingen-moment niet het rapen van de paaseitjes uit, of het samen met het hele gezin broodjes eten met hardgekookte eitjes. Ik koos voor het moment dat we Zucco, de hond van Opa en Oma, gingen uitlaten.
Nu moet je weten dat ik absoluut niet van honden hou. Ik voel me er niet op mijn gemak bij, ik vind ze stinken en krijg de kriebels van alle haren die je overal terug vindt. Hoewel ik altijd heel hard geprobeerd heb om mijn eigen gevoel niet op de kinderen over te brengen, was vooral Kind 1 nooit erg op zijn gemak bij Zucco. Het ene moment durft hij een hondensnoepje te geven, het andere moment schrikt hij al van het kwispelen van de staart.
Op paaszondag moest Zucco op een gegeven moment uitgelaten worden. Tegenover het huis van Opa en Oma ligt een park met een speciaal afgebakende zone voor honden. Kind 1 wilde graag mee wandelen, op voorwaarde dat hij de leiband mocht vasthouden.
We wandelden, genoten van de rust en de frisse lucht. Kind 1 glom van trots en hield de leiband stevig vast. Eenmaal aangekomen op de speelweide, begonnen ze met de bal te spelen. Kind gooit bal, hond rent als een gek en brengt bal terug, meer was het niet.
Het gezicht van Kind 1 was goud waard. Hij straalde, rende mee met Zucco en bruiste van energie. Ook op de terugweg naar huis bleef hij bij Zucco lopen. Hij hield nog steeds de leiband vast, maar dan zo kort dat hij echt naast Zucco liep en hem af en toe kon aaien.
En ja, ook zoiets, dat is stilstaan bij kleine dingen. Dat zijn kleine gelukjes. Dat is genieten.
Wat was jullie geluksmoment van vorige maand?
Mijn dochter en ik hebben een Golden Retriever.
De geur is niet altijd aangenaam maar ons Billy mag regelmatig naar de kapper.
En die haren, dat wil zeggen dagelijks stofzuigen.
Maar als ik zie hoe leuk ze samen kunnen spelen. Echt heerlijk.
Dochter maakt een kralenketting voor Billy en ze krijgt regelmatig een cape. Lien houdt de paraplu boven Billy als het zogezegd binnen regent. Billy komt ook vaak hondenbrokken kopen in haar winkeltje.
We gaan ook graag samen wandelen met ons drietjes.
Wij 3 meiden hebben het goed samen in ons ‘meisjeshuis’.
Je dochtertje en je hond die zo’n lieve band hebben, dat lijkt me heerlijk. Misschien dat ik ooit nog overstag ga, maar voorlopig houden we het op knuffelen met de hond van Opa en Oma 🙂
’t Zit ‘m echt in die kleine dingen he 🙂
Mooi, mooi!!?