Vanaf nu op zondag een nieuwe rubriek! Er zijn namelijk van die dingen waarvan ik, voor we kinderen hadden uiteraard, heel zeker wist hoe ik het zou doen, hoe het zou zijn en hoe het bij ons anders (lees: makkelijker, beter, handiger) zou gaan dan bij andere gezinnen. De ervaring heeft echter geleerd dat de praktijk vaak anders loopt dan de theorie. Dat is trouwens ook helemaal niet erg, het houdt je scherp, zullen we maar zeggen…

Vandaag in aflevering twee: luiers verschonen.

Luiers verschonen, iets waar je als ouder de eerste jaren constant mee bezig bent. Tenminste zo lijkt het. In de reclamefilmpjes zie je altijd een gemoedelijk kind dat vrolijk kirrend zijn of haar billetjes laat verschonen door een moeder in een onberispelijk wit T-shirt. Geheel waarheidsgetrouw. Vanzelfsprekend.

Tot zover de reclame.

In realiteit – tenminste mijn realiteit – ging dat er af en toe anders aan toe. Onze valkuilen? Ik lijst ze graag op voor jullie en hoop stiekem dat ze herkenbaar zijn. Dan voel ik me wat minder een ontaarde moeder.

1/ We verschoonden de luier te snel. Roken we iets, dan gristen we een luier uit het pak, legden het kind in kwestie op het verzorgingskussen en gaven hem een schone luier. Wisten wij veel dat baby’s niet noodzakelijkerwijs in een keer hun behoefte doen. Vier luiers later hadden we een schoon kind en een volle vuilnisbak.

2/ We wachtten te lang met verschonen. Met bovenstaand punt in ons achterhoofd probeerden we iets langer te wachten. “Ruik jij ook iets?” “Ja, maar dat zal wel een scheetje geweest zijn.” Om dan 10 minuten later toch te checken en een kind aan te treffen dat tot achter zijn oren vol hangt. Kleertjes uit, rompertje uit, kind in bad, kind krijst. Kind wassen, kind krijst. Kind afdrogen, kind krijst. Kind schone luier aantrekken, kind krijst. Kind opnieuw vervelen om kleertjes aan te trekken, kind krijst. Klaar. Poeh.

3/ We vonden de raad van Mé overdreven. Mijn moeder zei ooit: “Trek hun sokjes uit als je een luier verschoont.” Eigenwijs als ik was, wilde ik mijn kinderen koude voeten besparen. Tot ze er keer op keer in slaagden om hun voeten mét sokken in de nog open liggende stinkende luier te petsen. Moeders hebben altijd gelijk, ook die van mij dus.

4/ Het kind had er geen zin in. De eerste maanden viel het allemaal mee. Dat kleine friemelende baby’tje liet zich gewillig verschonen. Tot op de leeftijd van ongeveer 15 maanden. Ze hadden sinds een paar maanden het stappen onder de knie en hadden helemaal geen zin meer in verschoonsessies. Dit resulteerde in een waar gevecht op het verzorgingskussen. Zie je het al voor je? Met 1 hand hou je je kind in bedwang, met de andere hand pulk je de plakkertjes van de luier los, je probeert in sneltempo alles proper te maken. Je krijgt een voet in je gezicht, je bril vliegt de kamer door en op dat moment wringt het kind zich los uit je houdgreep. Resultaat: luier valt met de verkeerde kant op de vloer, kind draait zich om, billetjes nog niet helemaal proper. Rompertje vies. Het vervolg is vergelijkbaar met dat van punt 2, alleen zaten we nu in de fase dat ze in bad gaan leuk vonden. Ze krijsten dus enkel omdat ze weer uit bad moesten. We losten dit af en toe op door ze al hun flesje te laten drinken tijdens het verschonen, alleen zorgde dat er voor dat ze wel heel snel opnieuw moesten plassen. Geen waterdichte – mwoeha – oplossing dus.

5/ Het kind trok zelf zijn luier uit. Er is die grijze zone tussen een luier dragen en zindelijk zijn. Zo het moment waarop ze geen luier meer aan willen, maar ook absoluut nog niet op het potje willen. Dat moment dus. Het moment waarop je ze ’s morgens in bed aantreft zonder luier, maar met een doorweekte matras. Het moment waarop ze krijsen omdat ze een luier aanmoeten, vervolgens pamperbroekjes eisen en die daarna openscheuren wanneer zij daar zin in hebben, behalve wanneer ze echt moeten plassen. Juist, de fase dat je emmer en dweil de hele dag klaarstaan en je overweegt om de vloer vol zaagsel te strooien.

Hebben jullie van die luierverhalen, -frustraties of waren jullie altijd de mama of papa uit de reclame?