Ouderschapsverrassingen op zondag! Er zijn van die dingen waarvan ik, voor we kinderen hadden uiteraard, heel zeker wist hoe ik het zou doen, hoe het zou zijn en hoe het bij ons anders (lees: makkelijker, beter, handiger) zou gaan dan bij andere gezinnen. De ervaring heeft echter geleerd dat de praktijk vaak anders loopt dan de theorie. Dat is trouwens ook helemaal niet erg, het houdt je scherp, zullen we maar zeggen…

Wij zouden van die ouders zijn met leuke kinderen. Zo van die kinderen die nooit over hun toeren zouden gaan om van die schijnbaar onbenullige dingen. Wij zouden onze kinderen immers begrijpen. 

Dachten we.

Waar we echter geen rekening mee hielden, dat was de factor “kinderlogica”. Ken je dat? Je kind heeft een bepaald idee in zijn hoofd van hoe iets moet gaan en wil dan ook dat dat zo gebeurt. Jij snapt dat idee en voert dat ook zo uit.

Fout.

Je dénkt dat je snapt wat je kind bedoelt en voert het zo uit. Alleen is dat al-tijd net niet helemaal zoals het kind in kwestie bedacht had.

Voorbeelden nodig? Ik maak met plezier een selectie.

* Kind wil een boterham. Een boterham moet dubbelgevouwen worden en daarna in twee stukjes gesneden worden. Appeltje eitje, toch? Tot je de boterham van rechts naar links doorsnijdt in plaats van omgekeerd. CRISIS. Dezelfde scène, maar dan van rechtsboven naar linksonder in plaats van omgekeerd kan trouwens ook.

* Kind wil een banaan. Gisteren was het CRISIS omdat het kind de banaan niet zelf open kreeg. Vandaag wil je alles voor zijn en als gemotiveerde ouder pel je de banaan alvast. CRISIS. Kind is het euvel van gisteren al vergeten en wil het zelluf doen.

* Kind wil dat je helpt om een blokkentoren te bouwen. Je laat alles vallen en gaat mee op de grond zitten. Je neemt een blok en zet die op de toren. CRISIS. Helpen betekent dus niet noodzakelijk dat je ook echt actief mag deelnemen aan het spel.

* Kind is net zindelijk en moet plassen Ze heeft echter een rokje, kousenbroek en onderbroekje aan. Je wilt helpen om alles uit te trekken. CRISIS, want ze kan het natuurlijk zelf. Na wat gefriemel en gepruts is ze net te laat bij het toilet. Tweede CRISIS, want “mama wou niet helpen!!”

* We wandelen op de zeedijk. Kind krijgt honger en we hebben niets bij. De Wederhelft loopt een bakker binnen om een paar sandwichen te kopen. Kind krijgt sandwich en vindt het te groot. De Wederhelft lost dit op door het in twee te breken. CRISIS en geen mogelijkheid om het kind de halve sandwich op te laten eten. Ook de poging om aan te tonen dat de twee halve tegen elkaar ook een hele vormen, is te vergeefs. Ja, en op zo’n moment zijn wij van die ouders die dan nog een keer naar de bakker lopen om een nieuwe sandwich te halen. Iets van pick your battles en zo…

* De Wederhelft is een paar dagen weg voor een beurs. Hij belooft een cadeautje mee te brengen. Hij komt thuis met voor elk kind een kleurboekje. CRISIS. Cadeautjes horen immers ingepakt te zijn in leuk papier en niet in een boodschappentas.

* Kind eet een appel in de buggy. Een halve appel later heeft hij genoeg. Ruim een uur later wil hij de rest van de appel opeten. CRISIS, want die appel was natuurlijk al lang opgegeten ondertussen.

Je ziet, voorbeelden genoeg. Denk ook nog aan de ik-wil-geen-trui-met-knoopjes-maar-wel-die-met-de-rode-knoopjes, de ik-lust-geen-pindakaas-maar-ben-boos-als-je-er-geen-op-mijn-boterham-smeert en de topper waarom-heb-je-mijn-worst-in-stukjes-van-een 4-milimeter-gesneden-terwijl-ik-vijf-milimeter bedoelde.

Gebeurt het bij jullie ook wel eens dat je iets doet om te helpen maar dat je kind het eerder beschouwt als dwarsbomen? Worden ze bij jullie dan ook af en toe zo ongelofelijk driftig daarvoor? Deel jullie ervaringen in de reacties!