Gisteren keek ik samen met, zo lijkt het, heel moederend Vlaanderen, naar “Jani gaat…” op VIER.  Jani ging een huishouden met vier kinderen runnen. Kortom, Jani werd mama.

Jani,

Ik moet toegeven, ik ben fan van je. Fan van hoe je met een zekere flair toch behoorlijk scherpe kritiek kunt uiten op kuitbroeken en te strakke topjes. Fan van hoe je mensen toch in hun waarde laat, ondanks je uitgesproken mening.

Toch was ik benieuwd hoe je zou reageren op een gezin met vier kinderen en hoe het in beeld gebracht zou worden. Zouden jullie het afdoen als was het een fluitje van een cent? Zou het een lange klaagzang worden?

Je hebt me doen lachen en je hebt me zelfs een beetje ontroerd. Het was mooi om te zien hoe snel je je aanpaste aan je nieuwe rol. Het was lachen toen je met enige ontzetting vaststelde dat je lichtjesschoenen gekocht had. Ik voelde zelfs een zweem van medelijden toen je met de vier kinderen door de supermarkt liep.

Maar Jani, wat ik het mooiste vond om te horen, was dat je zei dat je dit alleen kunt begrijpen als je er zelf in zit. En dat klopt. Je weet pas hoe druk het is, hoe vermoeiend het is, hoe zenuwslopend het kan zijn als je het zelf moet doen. Maar je weet ook pas hoeveel liefde en warmte je krijgt als je er midden in zit. Je gaf toe dat het lastig was, zonder er een klaagzang van te maken. Je zei dat je bewondering had voor allebei de ouders, die dit dag in dag uit doen, met geduld, routine en heel veel liefde. Het leven zoals het is, met kinderen.

En dat Jani, dat heeft deugd gedaan.

En nu ga ik verder, 4 boekentasjes klaarzetten voor morgen en de Crocs opruimen die nog rondslingeren na het buitenspelen van deze middag 😉