Wie ons al wat langer kent, weet dat wij (de Wederhelft en ikzelf) heel zelden buitenshuis “we-time” plannen.

Maar goed, gisterenavond hadden we een paar uurtjes we-time. En wat voor we-time!

Onze voetbalploeg speelde namelijk kampioen afgelopen zondag. PSV Eindhoven werd vrij onverwacht – maar uiteraard volledig terecht – kampioen. Gisteren was het kampioenschapsfeest. 

Wij trokken dus gisterenavond naar Eindhoven, klaar om ons in het feestgedruis te storten. Het was al zo lang geleden dat ik er nog eens bij was, dat ik bijna vergeten was hoe overweldigend een plein vol uitzinnige supporters is.

Het was heet, het was luid, het was gezellig. Het was verstand op nul, pintjes drinken en meezingen met het clublied. Het was een zee van rood en wit. Het was flauwe praat verkopen tegen een wildvreemde waar je dan toch plots een band mee hebt omdat je hetzelfde shirt draagt. Het was zo blij zijn dat we vrienden hebben die tegen mij net zoveel zever verkopen als tegen de Wederhelft, gewoon, omdat dat kan. Die niet hun woorden wikken en wegen omdat ik ‘de vrouw’ van het gezelschap ben.

En het was vooral zo keihard genieten van onze we-time, van het samen kunnen delen van dit gevoel van euforie, van een gedeelde passie.

En onze kindjes? Die genoten van de aandacht van Oma, van het extra verhaaltje voor het slapengaan en lieten er geen traan om dat wij niet thuis waren. Kleine kindjes worden groter zo blijkt.. Is dit weer een begin van een nieuwe fase?