Moeders, het is een aparte soort. Een soort die heen en weer geslingerd wordt tussen hevige en voorheen ongekende emoties. Een soort die vaak gebukt gaat onder schuldgevoel. Een soort die de lat voor zichzelf gigantisch hoog legt. Een soort die de hele wereld aankan, maar tegelijk onzeker om zich heen kijkt, zoekend naar bevestiging.
Kortom, moeder zijn, het is een rollercoaster. Het is intens. Het is fantastisch en beangstigend tegelijk.
We zitten allemaal in hetzelfde schuitje. We kregen een kind (of meerdere) en willen dat kind op de best mogelijke manier grootbrengen. Simpel gezegd komt het daar op neer.
Alleen blijkt die “best mogelijke manier” voor iedereen nogal verschillend te zijn. Het begint al tijdens de zwangerschap. Sommigen veranderen amper iets aan hun levensstijl, anderen maken zich zorgen als ze een schijfje komkommer gegeten hebben. Naarmate de bevalling nadert, komen de voor- en tegenstanders van de epidurale verdoving aan het woord.
Het begint echter pas echt nadat je moeder geworden bent. Plots krijg je het gevoel dat je een kamp moet kiezen. Ben je Team Borstvoeding of Team Kunstvoeding? Behoor je tot de Draagmoeders of ben je meer een Buggymoeder? Voor allebei goed doen is moeilijk en een gulden middenweg lijkt er niet altijd te zijn.
Dan beginnen de discussies. Niet altijd constructieve dialogen, maar heuse mommy wars (het woord alleen al – juk). Plots is het begrip voor elkaar ver te zoeken.
Hoe.zot.is.dat?
Het zou toch echt niets uit mogen maken of je je kind grootbrengt met borstvoedings-, koe-, soja-, rijst- of andere melk. Er zou geen oordeel gevormd moeten worden omdat een ander kind elke dag een fruithapje uit een potje eet in plaats van vers gepureerd. Er moet niet meewarig met het hoofd geschud worden als iemand zijn kind verbiedt om tv te kijken.
Weet je waarom? Enerzijds omdat we er van overtuigd moeten zijn dat de mama (en haar eventuele partner) die keuze niet zomaar gemaakt heeft. Er is vaak een specifieke reden waarom ouders voor een bepaalde richting kiezen. Anderzijds moeten we ook voor ogen houden dat wat je van iemand anders ziet, slechts een momentopname is. Het is niet omdat je een kind met een zak chips ziet rondlopen, dat dit dagelijks of zelfs wekelijks op het menu staat.
Dus. Dit gezegd zijnde.
Het is tijd voor een Mamafront. Een mama-pact, een mommy-united-club, geef het beestje een naam, mij maakt het niet uit.
Deze blogpost kwam vannacht in mij op, nadat ik deze week op verschillende social media (van langs de zijlijn) een aantal pittige discussies las over opvoedingskwesties. Ik lig er zelf niet meer van wakker, die fase zijn we voorbij. Ik weet dat er genoeg jonge mama’s zijn die zich dat wel heel erg aantrekken en er zich onzeker door gaan voelen, terwijl dat absoluut niet nodig is. Het ouderschap is geen wedstrijd van om het ergst, om het eerst, om het minst. Het is een lange reis die je aflegt, met je partner, je familie en iedereen in je omgeving.
Het is hoog tijd dat wij, als moeders, elkaar steunen in plaats van elkaar te bekampen. Een moeder is de enige die een beetje kan begrijpen wat een andere moeder meemaakt, door welke pittige fases ze moet. We moeten elkaar helpen. Een luisterend oor bieden als het nodig is, advies geven als het gevraagd wordt. Soms is medelevend en instemmend knikken zelfs al genoeg. Of wat dacht je van een knuffel?
Veroordelende vingertjes en schuldgevoel opwekkende uitspraken, ze vreten zoveel energie. Energie die we beter op een positieve manier in onze kinderen kunnen stoppen.
We kunnen zoveel leren van elkaar, zoveel positiviteit en herkenning halen uit elkaars ervaringen. Samen. Want dat buikgevoel van een moeder, dat is goud waard, zelfs als komt het niet helemaal overeen met het jouwe!
In oktober deed ik in het programma Karen en De Coster trouwens al eens een warme oproep om elkaar te steunen in het moederschap. De kwaliteit van het filmpje is niet top, de boodschap hopelijk wel. IMG_5254[1]
Hoe toepasselijk dat je dit gisteren postte, net nadat ik op het werk een (kleine, bescheiden) discussie had over de opvoeding van mijn kind. Nee, ze eet niet graag fruit. Enkele keren per week eet ze een halve appel, ik heb heel lang naar dit succes toegewerkt. Ik wil niet horen ‘dat het bij mij geen waar zou zijn’, ik ga haar niet force-feeden. En ja, mijn dochter mag, bij het soort familiefeesten waar er uren aan tafel moet gezeten worden en er geen speelhoek is, op de tablet spelen.
Ik denk dat het overgrote deel van de ouders gewoon hun uiterste best doen om met de kennis die ze hebben, een fijn, gelukkig en gezond kind op te voeden. Af en toe zijn er ouders waarbij dat niet zo gaat (zoals in de comment van An – dat is niet ok). Maar uit onzekerheid voelen sommige mama’s misschien dat ze hun opvoedingswijze moeten verdedigen. Als ze zouden toegeven dat anders ook ok is, voelen ze dat misschien aan als zeggen dat ze zelf minder ok bezig zijn?
ik denk ook dat het commentaar geven op anderen vaak voortkomt uit eigen onzekerheid, terwijl dat niet nodig is.
(en over dat fruit eten: beter een paar keer een stuk appel dan helemaal niets he. misschien betert het nog met ouder worden! )
Mooi verwoord!
Ik begrijp wat je wil zeggen. Zelf ben ik niet de grootste mama-mama, ik voel me daar ook niet schuldig over, maar als ik minder sterk in mijn schoenen zou staan zou ik het mij wslk wel aantrekken dat ik sommige dingen anders doe dan andere mama’s. Ik kan me voorstellen als je onzeker bent, dat je je heel erg kan aantrekken van wat andere moeder -al dan niet goedbedoeld- zeggen.
Chapeau voor je post. 🙂 Ik heb er al 2 nachten over zitten tobben… En eigenlijk stoort het me al langer. Er is een recht van vrije meningsuiting, maar die vrije mening kan gegeven worden op een manier die de mensen niet aanvalt of pijn doet. Iedereen is vrij van zijn kinderen op te voeden op gelijk welke manier, maar we kunnen altijd van elkaar leren.
Met onze dochter zijn wil al door een heel eetproces gegaan. Plezant was het niet, maar stapje per stapje raken we wel vooruit. Al is het nog steeds met veel vallen en opstaan. Ik ben ervan overtuigd dat ze, eens ze volwassen is, alles wat normaal is zal eten. Het blijft een leerproces voor zowel haar als ons.
Ook de discussie borst- en poedermelk komt grondig mijn oren uit. Mama’s kiezen, normaal gezien, gefundeerd wat ze zullen geven. Als je dan een foto durft posten, dan krijg je kritiek erop… *fronst even serieus*
Mama’s, laat ons gewoon elkaar tips geven als erom gevraagd wordt en dit op een vriendelijke, niet aanvallende manier.
Hoi, ben het voor 90 % met je eens ?, maar sommige kinderen moeten toch wel tegen hun moeders beschermd worden vind ik! En door kritiek te lezen gaan hun ogen hopelijk open ( alhoewel ik ervoor vrees)
Kinderen die uren tv kijken en als zombies erbij lopen, of in onze school zijn er zelfs wiens middageten uit een zak chips bestaat met een flesje cola, 2 dingen die eigenlijk dan nog verboden zijn op school, juffen geven hun eigen boterhammetjes aan die kindjes.
Hallo Ann, helemaal met je eens. Jammergenoeg zijn er inderdaad kinderen die tegen hun ouders beschermd moeten worden. Maar zoals je zelf aangeeft, net die ouders zullen zich waarschijnlijk weinig tot niets aantrekken van wat andere over hen zeggen.
Ik doelde in mijn blog eerder specifiek op de moeders die oprecht het beste voorhebben met hun kinderen, maar die toch vaak kritiek uiten op anderen of zelf kritiek te verwerken krijgen.