Stilstaan bij kleine dingen #5: mei was voetbal

Dit jaar staan we meer stil bij kleine dingen. Dingen waar we te snel aan voorbij gaan, geen oog meer voor hebben. Dingen waar we het zogezegd te druk voor hebben. Dingen die zo simpel en banaal zijn dat ze snel weer uit onze gedachten verdwijnen. Waar we de vorige maanden bij stilstonden, lees je *hier*. Mei ademde voetbal.

Mei was de voetbalmaand. Ik kan het niet anders zeggen.

Ons PSV werd kampioen en dat vierden we. Club Brugge werd eindelijk ook weer eens kampioen. Hoewel we daar niet uitbundig mee vierden, zaten we wel de hele beslissende wedstrijd aan de radio gekluisterd, wachtend op het verlossende fluitsignaal.

Maar er was meer. Onze kinderen mochten 3 woensdagen na elkaar een voetbaltraining volgen. De plaatselijke voetbalvereniging hoopt zo nieuwe leden te winnen voor het nieuwe seizoen en voor de kinderen is het een mogelijkheid om eens te testen of het echt iets voor hen is. Een top idee als je het mij vraagt.

2 woensdagen op rij stonden onze twee oudste kinderen in volle ornaat klaar om met de Wederhelft naar het veld te rijden. De derde woensdag gingen de jongste twee ook mee, om op het aanpalend veldje wat tegen een bal te trappen.

Kind 1 vond het na die drie keer al wel genoeg geweest. Hij lijkt meer op zijn moeder, de passieve sporter. Laat hem maar dicht bij de Wederhelft genesteld in de zetel naar Studio Sport kijken, daar geniet hij intens van.

Kind 2 daarentegen, heeft de smaak te pakken. Niet dat ze al heel veel van het spel snapt, maar ze vindt voetballen voor het ogenblik zowat het coolste wat er is. Dat maakte dat ik gisteren, op een bloedhete zaterdagmiddag, met haar naar de Dreamland reed, zodat ze er kon deelnemen aan een workshop. Toen ik het haar in de auto vertelde, wipte ze bijna uit haar autostoel van enthousiasme.

Een trainer van Voetbalschool Samba zou de kinderen wat trucs aanleren. Het was dus geen standaard voetbaltraining, maar voetbal met een twist. Wat meer ontspannen, wat zwieriger, wat relaxter. Toegegeven, in het begin was ze nogal verlegen, maar na een kwartiertje deed ze dapper mee met alles. Ze oefende haar schaarbeweging en probeerde een Zidaneke te doen. Ik kan je proberen uit te leggen wat dat dan precies was, maar heel eerlijk, ik weet het zelf niet meer.

Toen na een half uur de eerste workshop er op zat, vroeg ze meteen of ze nog eens mocht meedoen. Dat mocht en ze straalde van kop tot teen. De tweede keer smeet ze zichzelf zo mogelijk nog harder en toen de trainer afscheid nam met de woorden “gij wordt ooit nog een goeike”, liep ze huppelend naar de auto.

Thuis nam ze meteen weer een voetbal en toonde haar (poging tot) schaarbeweging aan de Wederhelft, die zo mogelijk nog harder glunderde dan zijn dochter.

Mijn klein meisje, plots zo gebeten door het voetbalvirus. En ik, ik die nooit of te nimmer een voetbalmoeder ging worden, kijk er nu stiekem best naar uit om haar iedere week zo enthousiast tegen die bal te zien trappen…