Geïnspireerd door de blogpost van Kelly gisteren, bedacht ik me dat ik nog nooit verteld had hoe wij de namen van onze kinderen gekozen hadden. 3 zwangerschappen, waarbij we enkel bij de tweelingzwangerschap het geslacht op voorhand wisten, dat zijn nogal wat namen.
Bij de eerste zwangerschap wisten we vooral wat we niet wilden:
* geen naam uit de top 10 van meest voorkomende namen
* geen Engels klinkende naam
* geen naam eindigend op een y
* geen naam met maar 1 lettergreep
* geen naam beginnend met G of H ( je hebt West-Vlaamse roots of je hebt het niet)
De hele zwangerschap lang joegen we mijn moeder op de kast door te zeggen dat we een Shania of een Wesley zouden krijgen. Niets mis met die namen trouwens, het is alleen totaal onze stijl niet en vooral ook niet die van mijn moeder.
Toen ik nog maar net zwanger was, kreeg de Wederhelft een seminar van een wel heel inspirerende man. Hij kwam thuis en zei: “We krijgen een Roeland”, naar de spreker van die dag. Hij sprak de naam 1 keer uit en ik was verkocht. Geen discussies, geen twijfel, we wisten gewoon dat dit dé naam was.
Uiteraard hadden we ook een meisjesnaam in gedachten, want hoewel ik de hele zwangerschap het voorgevoel had dat ons eerste kind een jongen zou zijn, waren we het natuurlijk niet zeker. Een meisje, dat zou een Virginie zijn. Gewoon, dat was zo. We hebben daar nooit over gepraat, dat zat zo in mijn hoofd. De Wederhelft kon er zich volledig in vinden, ondanks het feit dat hij, tot ik het voor het eerst uitsprak, nog nooit van de naam gehoord had.
Maar goed, ons Kind 1 was een jongen en werd dus een Roeland. Een Roeland Ronny, genoemd naar mijn vader.
Bij de tweede zwangerschap voelde ik dat het een meisje zou zijn. Ik had zelfs het lef enkel roze meisjeskleertjes mee te nemen naar het ziekenhuis, zo zeker was ik. Voor ons was het nog steeds een evidentie dat dat een Virginie zou zijn. Bovendien kwam er toen op tv een programma, een soort van reality tv-topmodelverkiezing (don’t ask), en daar zat ook een Virginie in. Een vrolijk ding, met ros haar en sproetjes. Ideaal, zo zou mijn dochter ook kunnen zijn. En zo is ze ook, weliswaar zonder sproetjes en ros haar, maar net zo fel en vrolijk als dat meisje uit het tv-programma.
Toendertijd kwam de naam van Willem-Frederik Schiltz regelmatig voorbij op de radio. Als ik me niet vergis had het met de voorzittersverkiezingen van Open VLD of zo te maken. Politieke onderwerpen gaan er bij mij het ene oor in en het andere oor weer uit, maar de naam bleef hangen. Een jongen, dat zou een Willem-Frederick worden, maar dan wel met -ck, dat vonden we mooier.
Kind 2 bleek effectief een wolk van een dochter te zijn, dus Virginie was een feit. Virginie Leentje, naar mijn moeder, die op de burgerlijke stand noodgedwongen ingeschreven werd als Lena, omdat Leentje of Leen nog niet toegelaten was in ’54.
Even later waren we weer zwanger, van een tweeling dan nog wel. Hoewel we bij de eerste twee zwangerschappen absoluut niet wilden weten of we een zoon of dochter zouden krijgen, wilden we dat nu wel. Het feit van twee kinderen tegelijk te krijgen, was al spannend genoeg. Nog een laatste keer mochten we namen kiezen, een jongens- en een meisjesnaam. Een Willem-Frederick en een ….? We hadden er nog niet echt over gepraat en plots overkwam het ons. We keken naar The Voice van Vlaanderen en zagen de auditie (die we trouwens niet eens zo goed vonden) van de Zusjes Vinken. 3 zussen: Alexandra, Gabriëla en… Elisabeth. We keken elkaar aan en zeiden tegelijk: “Dit is het!” en meer woorden werden er niet aan vuilgemaakt, tenzij dan dat wij het met een ‘z’ wilden.
Willem-Frederick Godefridus en Elizabeth Johanna, naar de opa en de moeder van de Wederhelft. Is er geen vader van de Wederhelft in het spel dan? Ja hoor, maar er kregen eerder al twee kleindochters de naam van opa als tweede naam, dus besloten wij de overgrootvader, die heel belangrijk was voor de Wederhelft, te eren.
Roeland, Virginie, Willem-Frederick en Elizabeth. 4 unieke namen die zo perfect bij onze kinderen passen. Of onze kinderen passen zo perfect bij hun namen. Wat is het verhaal achter jullie naamkeuze? Zitten er bepaalde tradities in jullie familie? Raakten jullie het snel eens over de namen of gingen er hele discussies en lijstjes aan vooraf?
Heej Annelore, tof onderwerp en leuk om te lezen hoe jullie aan de namen kwamen. Toen ik voor het eerst via de onthaalmoeder kwam en vernam dat er een Roeland kwam, dacht ik ‘waw, da’s echt een mooie naam die weinig voorkomt!’
Ik heb het even opgezocht op mijn favoriete website (kom ik straks nog op terug) hoe vaak jullie kinderen hun voornamen voorkomen in Belgie. De file is uit 2013 en kan gedownload worden op http://statbel.fgov.be/nl/modules/publications/statistiques/bevolking/prenoms_de_la_population_totale.jsp
Roeland: 1.241
Virginie:11.135
Willem-Frederick: eentje maar 😉
Elizabeth:1.185
Voor ons was het simpel. Joséphine was de enige naam die op onze lijstje overeenkwam. Voor Anne-Catherine ben ik gaan grasduinen in diezelfde bovenstaande file. Gemaild naar mannetje, goedgekeurd en klaar 😉
Wat een leuke namen. Vooral Virginie en Elizabeth vind ik mooi. Over mijn naam dachten mijn ouders niet heel lang na. Ik ben te vroeg geboren en lag in het ziekenuis als “baby Van Woerkom”. Dat vond mijn vader zo lelijk dat hij gauw een naam verzon. Ik ben overigens vernoemd naar Astrid Lindgren. Bij mijn zus hebben ze het er wel tevoren over gehad en het moest bij mijn naam passen. Sigrid dus. Beiden hebben we geen tweede naam en ik vind dat eigenlijk best jammer.
wat een verhaal!:-) Gelukkig kreeg je papa snel inspiratie in het ziekenhuis 🙂
Altijd leuk om lezen he die namenkwesties. Ik schreef ons verhaal enkele jaren geleden al neer: http://www.mijnkwintessens.be/whats-in-a-name/
Leuk om jouw verhaal te lezen. Heerlijk als je zo’n gevoel hebt van “Yes! Dat is het!”
hier een Sander en een Simon
bij de oudste wilden we eerst Alex nemen maar dan was er een 2 maand ervoor eentje geboren in onze vriendengroep en ik vond dat we dat dan niet konden maken. Dus dan zoeken naar een passende naam en dan was het voor mij Maarten of Sander en het ventje vond Sander beter. Bij de jongste ging het tussen Jasper en Simon en het ventje vond het het leukste dat ze met dezelfde letter begonnen dus is het Simon geworden. Ze hebben geen tweede of derde naam omdat ik dat zo stom vind. Als ze meisjes waren dan hadden ze Amber en Luna genoemd…wat onze stijl is…wel gemakkelijk te schrijven, goed klinken in nederlands, engels en frans en dan niet te lang 😉
Mijn man vond Simon ook erg mooi, maar dat wou ik dan weer niet omdat mijn schoonvader zo heet. Mijn man zag dat dan weer anders omdat hij nooit aan “Simon” denkt als hij zijn vader ziet, maar aan “papa”. Het is in ieder geval ook een naam die hier, voor we echt zwanger waren, al wel eens door ons hoofd spookte 🙂
Wij wilden vooral een korte naam, met een lange familienaam vonden wij dat beter passen. We lachten ook wel eens dat ons kind dan niet – zoals wijzelf – hokjes tekort zou hebben bij invulformulieren, of niet voldoende plaats op het lijntje in invulbriefjes. Hier ging het kiezen voor een jongensnaam vlotjes. Toen we vonden dat we het eens over namen moesten hebben, zei ik dat ik Giel altijd al mooi gevonden had, en mijn man was meteen overtuigd. De naam is geen naam uit de top 10, maar klinkt ook niet vreemd. We dachten ook dat deze naam simpel genoeg was om door iedereen meteen correct uitgesproken en geschreven te worden, maar dat blijkt dan toch niet zo te zijn. Heel veel mensen zeggen wel eens (of volhardend) Gilles, en in schrijfwijze zien we ook Gilles, Gil en Chiel. Maar ach, mijn kleuter schrijft zijn naam juist, dat is het belangrijkste 😉
Wel een klein meevallertje dat we duidelijk te zien kregen dat het een jongetje werd, want hoe snel we overeenkwamen over die jongensnaam, zo moeilijk bleek het om het eens te geraken over een meisjesnaam… De namen die ik voorstelde vond manlief maar niets en omgekeerd. Verder dan een “bwa, da’s niet lelijk” kwamen we toen niet… Uiteindelijk hadden we dus ook geen meisjesnaam.
Nogal een geluk dat de gynaecoloog zich niet vergist had dan 🙂
ik schrijf er deze week een postje over, ik krijg ook heel vaak “waarom Ilja” of “waarom Linus” 🙂 Jullie namen zijn alleszins uniek maar krachtig!
Ik ben al nieuwsgierig naar jullie verhaal!
Het is als de dag van gisteren, toen we op de hoogte gebracht werden van de namen, waren wij, Pé en Mé, in de wolken met hun 2de naam. Dit betekende, emotioneel, heel erg veel voor ons, en nog steeds zijn wij jullie dankbaar voor dit gebaar van waardering naar ons toe. Ik had echt een tijdje nodig om aan hun ‘eerste’ naam te wennen. Wij hadden totaal geen idee in welke richting we moesten zoeken, dus was het een totale verrassing. Maar eens dat je de kindjes voor het eerst ziet, kun je er gewoon geen andere naam meer aankoppelen. Wij zijn ongelooflijk trots en blij met onze Roeland, Virginie, Willem-Frederick en Elizabeth. Het kan niet mooier zijn. Dit is ‘Rijkdom’ met een grote R. <3 <3 <3 <3
<3