Dit jaar staan we meer stil bij kleine dingen. Dingen waar we te snel aan voorbij gaan, geen oog meer voor hebben. Dingen waar we het zogezegd te druk voor hebben. Dingen die zo simpel en banaal zijn dat ze snel weer uit onze gedachten verdwijnen. Waar we de vorige maanden bij stilstonden, lees je *hier*.

Juni, de maand waarin alles rond slakken draaide.

Ons Kind 3 is een dierenvriend. Toegegeven, soms wat lomp en bruut, maar altijd met de liefste bedoelingen. Bij Opa en Oma is hij niet weg te slaan van de hond, hij is gek op onze konijnen en op een boerderij beleeft hij hoogdagen.

Alles verbleekt echter bij het zien van slakjes. Toen de Wederhelft een aantal weken geleden ons houthok aan het reorganiseren was, kwamen we de ene slak na de andere tegen. Kind 3 begon ze te verzamelen en nu, ongeveer een maand later, zijn ze zijn dierbaarste bezit.

Slakjes, die zijn namelijk lief, mooi en schattig.

Echt.

Kind 3 heeft ondertussen een grote doos ingepalmd. Daar bewaart hij de slakjes in. Ze worden elke dag zorgvuldig besprenkeld met water, een simulatie van regen, en krijgen verse slablaadjes.

Na schooltijd ging hij samen met Grote Broer op ons terras zitten om met de slakken te spelen. Er werd een parcours gebouwd zodat ze konden klimmen en van de buitenlucht genieten. Na het speelkwartiertje werden de slakken 1 voor 1 heel zachtjes weer in de bak gezet.

De slakkendoos wordt overal meegenomen. Met overal bedoel ik dus ook echt overal. De slakjes gingen elke dag mee naar school – sorry juf – , naar de supermarkt, stonden op de rand van het bad en gingen uiteraard mee naar bed.

Nu zijn we een maand verder en de fascinatie groeit alleen maar. De slakjes worden trots aan iedereen getoond en willen of niet, je moet ze even vasthouden.

Kind 3 en zijn slakjes, dat is grote liefde. We hebben hem nog nooit zo zorgzaam gezien. Ons groot geweld komt tot rust bij zijn slakjes.

Waar stonden jullie bij stil in juni?