Schoenen, ik heb er niet zo veel mee, net als met mode in het algemeen trouwens. Ik zweer bij jurkjes van King Louie, wegens de perfecte modellen voor mij, toffe prints en goede kwaliteit. Daarnaast heb ik een behoorlijk aantal zomerschoenen, een paar versleten All Stars en twee paar hoge laarzen.  Nu ik terug aan het werk ben, kocht ik ook nog wat nette hakschoentjes.

En daar knelt het schoentje. Mwoeha.  

Hoe leuk en net die hakschoentjes er ook uit zien, mijn rug vindt het helemaal niets. En zo kwam het dat ik op een zaterdag plots in de Footlocker zat. De Footlocker in Wijnegem Shopping dan nog wel. Nu moet je weten dat op een drukke dag naar Wijnegem Shopping gaan niet hoog op mijn lijst van “leuke-activiteiten-op-zaterdag” staat, maar ik had bedacht dat ik van die hippe sneakers wou. Schreef CPeX daar niet ooit eens een nummer over trouwens, over Wijnegem Shopping?  .

Maar terug naar de sneakers. Ik wilde van die witte Adidassen, liefst nog met wat blingbling aan. Noem het cool of noem het een midlifecrisis, ik ben er zelf nog niet uit.

Maar man, die winkel was een gekkenhuis. Een gekkenhuis vol mensen die minder dan de helft zo oud, maar minimaal dubbel zo hip als ikzelf waren. Niets mis mee trouwens, maar ik viel, op zijn zachtst gezegd, een beetje uit de toon.

In al de menigte griste ik het paar schoenen dat ik voor ogen had van het rek en in geen tijd kreeg ik de goede maat aangereikt en kon ik passen. Tsjakka, ik was verkocht. Ik wurmde me een weg door de massa richting de kassa en voor ik het wist, had ik afgerekend en stond ik weer buiten. Die winkel, da’s een goed geoliede machine en daar hou ik van. Snel en efficiënt, maar toch super vriendelijk.

En nu? Nu zit ik al de hele avond verliefd naar mijn schoenen te kijken, zoals onze dochters dat deden toen ze nieuwe sandalen kregen. Wat ik al zei, cool of een midlifecrisis, het is een dunne lijn hier zo. 😉