Het was warm vandaag. Zo warm dat het iets voor elf uur deze morgen al 26 graden was. Iets na de middag was het zelfs 35 graden. Ellende. Ik wil herfst, met fantastische bladertapijten, mooie kleuren en normale temperaturen.

Maar goed, ik zat deze ochtend in de auto, onderweg naar mijn eerste klant. Op de passagierszetel mijn koeltas met een slaatje, flessen water en mijn boterhamdoos. En plots, toen ik een hap nam en naar de temperatuuraanduiding op mijn boordcomputer keek, dacht ik aan mijn mémé. 

Mijn grootouders, daar gingen we, toen we klein waren, al wel eens mee picknicken op zondag. Mijn vader, broer en ik haalden ze dan bij hen thuis op en daarna reden we naar een of ander plekje waar we konden picknicken en spelen. Niets bijzonders, maar mijn broer en ik vonden dat geweldig.

We namen dan ook altijd iets te eten mee. Uiteraard, anders valt er niet veel te picknicken natuurlijk.  Ik stam nog uit het tijdperk dat picknicken bestond uit belegde pistolets en sandwiches met een kop koffie of frisdrank. Geen salads in a jar of andere hippe dingen. Het ging immers ook niet om het eten, maar om de gezelligheid.

Menig zondagochtenden vertrokken we dus, met onze knaloranje Volkswagen bus. Mijn vader en pépé voorin, wij met mémé achterin.

En toen kwam het. Al-tijd. Nog voor we de straat uit waren sprak mijn mémé de gevleugelde woorden: “Zeg, zouden we al niet beginnen aan de sandwiches, als we nog langer wachten, wordt de hesp zuur!” Daarop volgde een gegrom van mijn pépé die dat allemaal onzin vond en zo reden we naar de plaats van bestemming waar we smakelijk een sandwich met hesp opaten.

Daar moest ik aan denken, toen ik deze morgen mijn boterhammetjes een uur eerder dan normaal opat, omdat ik dacht dat de hesp zuur zou worden door de hitte. Die appel en die boom…