Een kind in het eerste leerjaar, dat betekent iedere avond trouw woordjes oefenen. Ook deze avond dus.
“G-AA-P, gaap. Mama, wat is een gaap?”
Ik haal mijn beste acteertalent boven en produceer zonder al te veel moeite een gigantische gaap ter illustratie.
“Oh, maar dat is toch geen gaap mama?”
“Euhm, wat is het dan wel?”
“Dat is een haap, met de h van huis. Zo zeg jij dat toch altijd?”
Oeps. Om maar te zeggen, je kunt het meisje uit West-Vlaanderen halen, maar West-Vlaanderen niet uit het meisje 😉
Hahahahahahaha – wat grappig!
Hier in Limburg zou het iets anders zijn! 😉
Lopen er hier ook zo’n twee rond, al is de jongste meer met het O-VL accent onderweg. Zal ik wel mijn best doen in het Antwaarps :p
LOL. Kinderen zijn echt een spiegel voor jezelf, dat blijkt maar weer.
Haha wat grappig! Ik was heel benieuwd om welk woord het ging. Bij ons gaat het vaak fout met -en achter een woord. Mijn zoontje en vriendjes schreven “hebbuh” in plaats van “hebben”. En nog mooier: “tavoh”. Die moest ik echt hardop zeggen om te achterhalen. (Tafel) 🙂
Tavoh, die moest ik ook een paar keer hardop zeggen voor ik ‘m doorhad 😀
oh nee hihi! zo grappig! Nina zei gisteren: wij spreken geen Engels zoals Dora, wij zijn Vlamers. het is dan altijd zo verleidelijk om haar niet te corrigeren want het is zo schattig. maar ik doe het toch maar 😉
?