Ouderschapsverrassingen. Er zijn van die dingen waar je niet bij stilstaat voor je kinderen hebt. In je hoofd loopt het nu eenmaal vaak anders en vlotter dan in de praktijk. Niet dat dat erg is trouwens, het houdt je scherp zullen we maar zeggen. De overige blogs in deze rubriek kun je *hier* teruglezen.
Deze keer wil ik het hebben over kinderen en logeren, of beter, het niet uit logeren sturen van je kinderen. Een ouderschapsverrassing en tegelijk ook nog wel een soort van taboe lijkt het wel.
Laat ik met de deur in huis vallen. Onze kinderen gaan niet uit logeren. In het verleden niet en nu nog steeds niet. Onze oudste is ondertussen 6,5 en onze jongste twee werden een paar weken geleden 4. Toch slapen ze iedere nacht in hun eigen bedje, tenzij we als gezin op verplaatsing zijn.
Hoe is dat zo gegroeid?
Voor ik zwanger werd, leefde ik nog in de veronderstelling dat ons kind af en toe wel eens bij Opa of Oma zou logeren. Wij zouden zo’n hip koppel zijn dat met z’n tweetjes quality-time zou hebben om dan op zondagochtend volledig uitgerust de kinderen op te halen bij de grootouders van dienst.
En toen, toen werd ik zwanger. Nog voor ik het goed en wel besefte dat er een kind in mij groeide, wist ik dat er niets in huis zou komen van heel dat logeren-verhaal.
En inderdaad, zo was het ook. Kind 1 werd geboren en de moederkloek in mij werd wakker. Bovendien was hij niet bepaald een modelslaper en wilden we het niemand aandoen om een verschrikkelijke nacht te hebben.
Omdat we met ons oudste kind geen logeerpogingen ondernamen, deden we dat ook niet met de andere kinderen. En zo ben je plots ruim 6 jaar verder.
En nu?
Onze kinderen mogen uit logeren op het moment dat ze er zelf om vragen. Dus niet voor ons gemak, maar voor hun eigen plezier. Als die vraag er ooit komt, dan zal ik het er nog steeds moeilijk mee hebben, maar dan zal ik weten dat zij er blij van worden. En tot die tijd…dan blijven ze mooi onder moeders vleugels.
Gaan jullie kinderen af en toe uit logeren? Genieten ze daar zelf van of is het uit noodzaak? Hoe oud waren jullie kinderen toen ze voor het eerst gingen logeren?
Giel was 8 weken oud toen hij voor het eerst ging slapen bij mijn ouders. Tranen met tuiten heb ik gehuild, maar hij had heerlijk geslapen en goed gegeten, kortom, hij had er minder last van gehad dan ik… een beetje vergelijkbaar met hem achterlaten bij de crèche (dat was trouwens toen hij 9 weken was). De eerste keer is immens moeilijk, de volgende keren nog vrij lastig en op den duur heb je er geen moeite meer mee… wat niet betekent dat ik hem niet mis en ik ben altijd heel blij om hem weer bij me te hebben. Maar het kan me evenzeer enorm deugd doen om iets voor mezelf te doen. Op dit moment gaat Giel soms logeren omdat wij weg moeten, maar evenzeer vraagt hij er vaak naar om te gaan logeren, soms zelfs enkele dagen op een rij. Moest hij het niet leuk vinden, dan zou ik andere oplossingen zoeken, maar tot nu toe vindt hij het geweldig.
Altijd dolle pret hier als mijn metekindje en haar broertje komen logeren. Mijn kindjes mogen later ook bij meter en peter gaan logeren. (zeg ik nu)
wegens het werk kan ik soms niet anders, maar dan nog doe ik het ook regelmatig als we eens wegmoeten bvb naar trouw of dergelijke. In de andere gevallen komt er vaak hier iemand slapen
Hier ook dezelfde ingesteldheid, van zodra ze geboren waren kon ik het niet meer.
Toen nummer 1 3,5 was en nummer 2 8 maand was moesten ze wel, jubileumfeest van schoonouders,… Heel de avond op gsm gekeken, niet van feest genoten alhoewel ik mijn ouders voor 1000 % vertrouw, sindsdien is oudste nog 1 x gaan logeren op eigen verzoek , maar probeer dat in te perken want slapen doe ik toch niet hihi
Na drie maanden ging de oudste logeren voor 1 nacht bij de grootouders, omdat er een weekendje weg gepland was voor mijn verjaardag. Vrij jong dus 🙂 Daarna ging zij, en later haar zus, sporadisch uit logeren bij de grootouders, wanneer mijn man en ik uit gingen of in de schoolvakanties (de ene grootouders wonen niet in de buurt). Zelf vinden ze het heel leuk 🙂
Ah… wij deden dat wel. De eerste keer was een beetje lastig, omdat ons eerste kind toen net geen maand oud was. Maar wij moesten naar een trouwfeest, en daar kon hij écht niets mee gaan doen. Daarna ging hij regelmatig naar de grootouders, naar mijn ouders. Zij wilden heel graag hem opvangen, terwijl wij 25 kilometer verder woonden. Elke dag 100 kilometer extra rijden was geen optie, dus werd er een compromis gevonden. Een compromis waarbij hij 2 dagen/week daar ging slapen. Met de dochter ging dat ook voor heel even zo, maar toen werd mijn papa ziek en kon dat niet meer. Neemt niet weg dat ook zij regelmatig nog elders ging slapen.
En ja, allebei hadden ze rond een bepaalde leeftijd een soort van verlatingsangst. Hartverscheurende huilbuien toen mama vertrok. Huilbuien die blijkbaar al over waren nog voor ik de deur toetrok. En ja, dat geloof ik, want ik heb hier ook al zulke kindjes te slapen gehad. 😀
Mijn kids gingen dus al erg jong uit logeren. Eerst was dat deels uit noodzaak, maar later was dat ook omdat ze graag gingen.