Wij wonen in de Kempen. Meer bepaald in het dorp waar ook Wout van Aert en Sanne Cant vandaan komen. Zeggen dat fietsen in al zijn vormen hier leeft, is een behoorlijk understatement dus.
De Wederhelft is altijd een voetballer geweest, maar sinds we hier wonen – ook al weer 11 jaar bijna, wat vliegt de tijd – is ook hij gebeten door het wielrenvirus. Twee keer per week trotseert hij weer en wind om toch maar de nodige kilometers te gaan fietsen. In de zomer op een gewone koersfiets, in de wintermaanden op de mountainbike. Hij haalt er enorm veel energie uit. Dat ze met het hele team daarna nog een pintje gaan pakken, is gezelligheid die er gratis bij komt.
Onze kinderen hebben de sportieve genen van hun moeder geërfd – lees: ze zijn niet zo sportief aangelegd. De voetbalinitiatie vorig jaar was wel leuk, maar niet leuk genoeg om definitief te gaan voetballen. Wandelen is alleen leuk als er voldoende speeltuintjes op het traject liggen of als Zucco, de hond van Opa en Oma mee is. Fietsen, dat vinden ze wel tof. Geen lange afstanden of zo, maar gewoon naar school en terug en op het pleintje bij ons in de buurt.
Ons Kind 1 kreeg een groeispurt en had een groter model fiets nodig. We tikten een coole tweedehandse mountainbike op de kop bij een klasgenootje en hij was zo fier als een gieter. Plots was het niet meer saai of lastig om te fietsen, maar vroeg hij zelf om een fietstocht met papa te maken. Ik weet niet wie er trotser was, zoonlief of papa! In ieder geval, ze genoten allebei met volle teugen.
Begin februari werd hier op de Lilse Bergen de Krawatencross gehouden. Hoogdagen voor de cyclocross dus. Op de woensdag voor de wedstrijd, mochten alle kinderen tussen 6 en 12 jaar zelf al op het parcours gaan fietsen. Een soort van cyclocrossinitiatie zeg maar. Oma werd opgetrommeld om de jongste drie een leuke middag te bezorgen en De Wederhelft ging met onze oudste zoon naar de Lilse Bergen.
Het was er een drukte van jewelste. De dagen voorafgaand aan de initiatie had het behoorlijk geregend, dus het parcours was een grote modderpoel. Het enthousiasme van onze zoon werd op slag een pak minder, ondanks dat hij normaalgezien wel houdt van wat modder en viezigheid. Vol goede moed vertrok hij toch, aangemoedigd door de Wederhelft.
Na een half rondje hield hij het voor gezien. Te lastig, te modderig en te druk, hij vond er helemaal niets aan. Toen hij aan de kant kon verder supporteren voor zijn vriendjes, was hij weer helemaal blij. Nog blijer werd hij toen hij na afloop een echt wielerpetje kreeg. Apetrots was hij.
Toen ik ’s avonds vroeg wat hij er van vond, zei hij: “Pfft, het was best wel stom, er was niet eens een fietspad!” Om maar te zeggen, hij heeft het niet zo begrepen op een modderig parcours. Sindsdien zijn ze nog wel gaan fietsen samen. Zelfs in het bos, maar dan op het fietspad. Mét het petje onder zijn helm.
