In januari werden we uitgenodigd in het Novotel in Brussel. Naast een heerlijk verblijf, mochten we ook een voorleesworkshop volgen. Geïnspireerd door alle tips, besloot ik zelf ook een eerste poging tot het schrijven van een verhaaltje voor het slapen gaan te wagen. Misschien een ideetje om vanavond voor te lezen aan de kinderen?
Over een rode bal met gouden sterren…
Loes poetste haar tanden. Ze trok gekke bekken naar haar spiegelbeeld.
Daarna trok ze haar pyjama aan. Die was lekker warm en er stond een olifantje op haar buik.
Olifanten waren de lievelingsdieren van Loes.
Mama stopte Loes onder en na nog een kus en een knuffel ging het licht uit. Loes lag in het donker voor zich uit te staren en dacht aan olifanten. Ze voelde hoe ze langzaam in slaap viel.
“Loes! Loesje! Kom je mee spelen?”
Loes zat meteen rechtop in bed. Wie riep haar?
Ze trippelde naar het raam en keek naar buiten. In het licht van de sterren en de maan zag ze in de tuin 2 olifanten staan. Ze zwaaiden naar haar met hun slurf. “Kom, we wachten op je,” riepen ze allebei.
Loes trok haar slofjes aan en holde de trap af. Heel stil opende ze de achterdeur en even later stond ze in de tuin.
“Hallo, ik ben Suzie”, zei de ene olifant. “En ik ben Ollie”, zei de andere en ze maakten een kleine kniebuiging. Loes boog ook heel zwierig, net als een prinses. “Ik ben Loes.”
Suzie haalde een rode bal met gouden sterren te voorschijn. Ollie rende er heen en gaf hem een tik met zijn slurf. Meteen kwam ook Suzie in beweging. Zij stopte de bal en tilde hem op met haar slurf.
Ze deed allerlei kunstjes met de bal. Loes klapte opgewonden in haar handen.
En toen… toen moest Suzie niezen. “Ha-ha-tsjie!” De bal schoot de lucht in en stuiterde zo maar over het tuinhek.
“O, wat nu?”, zei Suzie, terwijl ze luidruchtigs haar slurf snoot.
“We halen de bal terug”, zei Ollie.
Ondertussen was de bal al een heel eind verder gerold. Zo ver, dat ze hem bijna niet meer konden zien.
“Kom, klim op mijn rug”, zei Ollie tegen de kleine Loes.
Suzie krulde haar slurf om Loes heen en zwierde haar zo op de rug van haar vriendje.
Ze duwden het tuinhek open en stapten de straat op.
“Daar!”, gilde Loes. “Daar rolt de bal!” Ollie en Suzie liepen richting uit die Loes aanwees. Ze waren er bijna, maar toen blies de wind de bal nog een stuk verder.
De bal rolde steeds harder en ook Ollie en Suzie liepen steeds sneller. Loes hield zich stevig vast aan de grote flapperende oren van Ollie.
Ze renden zo hard dat het zelfs een beetje kriebelde in haar buik.
De bal stuiterde tegen de stoeprand, botste tegen een vuilnisbak en bleef uiteindelijk steken in een struik.
Pfiew.
Ollie haalde met zijn lange slurf de bal uit de struiken.
“Hou jij de bal vast Loes?” vroeg Suzie. “Dan raken we hem zeker niet nog eens kwijt.”
Loes hield de bal met haar twee handjes stevig vast en samen stapten ze terug naar huis.
Nu hoefden ze niet meer te rennen.
Even later kwamen ze weer bij het huis van Loes.
Ollie knielde en Loes gleed in een vliegensvlugge beweging van de slurf naar beneden. Het leek wel een glijbaan!
“Ga nu maar lekker slapen kleintje,” zeiden ze.
Loes knuffelde Suzie en Ollie en geeuwde.
Ze liep de trap op naar haar kamer.
Ineens was ze heel erg moe.
Zo moe dat ze haar oogjes bijna niet meer open kon houden.
“Loes! Loesje! Wakker worden!”
Loes wreef in haar ogen en keek om zich heen.
Zonnestraaltjes piepten onder het gordijn door, het was al licht buiten.
Mama opende de gordijnen en Loes sprong uit bed.
“Mama!, riep ze, “Staan Suzie en Ollie er nog?”
Mama keek verbaasd naar Loes.
“Ja mama, de olifanten, in de tuin!”
Samen liepen ze naar het raam.
De olifanten waren weg.
“Je hebt het vast gedroomd meisje”, zei mama terwijl ze door de haren van Loes streek.
Misschien had mama wel gelijk. Misschien had ze alles wel gedroomd.
Loes keek nog even uit het raam en zag toen een bal liggen. Een rode bal met de gouden sterren.
Was het dan misschien toch geen droom?
Mijn verhaal, en dat van een heleboel andere bloggers, vind je *hier* terug. Genoeg verhaaltjes om de komende weken voor te lezen!
