Eind juni vierden we al de verjaardag van onze bijna zevenjarige. Nog niet voor de familie, maar wel voor al zijn vrienden. En echtig waar, zo’n feest voor een zevenjarige, da’s toch al iets heel anders dan een feest voor pakweg een 5-jarig meisje, hoe cliché dat ook mag klinken.

6 bedenkingen die ik me maakte tijdens en na het feest:

1/ Geef ze hout en je hoort ze niet meer.

Serieus. Wij – lees: De Wederhelft – had een deel van onze houtvoorraad onder het speeltoestel opgeslagen. Ruim de helft van de jongens begon als een gek met de houtblokken te zeulen. In een mum van tijd hadden ze een heel ketting- doorgeefsysteem uitgedokterd en  tegen het einde van de middag lagen alle houtblokken boven op in het speelhuis, inclusief 2 pallets.  Dolle pret en maar 1 splinter moeten verwijderen. Een aanrader zeg ik u!

2/ Water scoort altijd.

Het was niet bepaald een zonovergoten dag en ons mini-zwembadje lag er niet in opperbeste staat bij. Toch werden lustig alle kleren uitgegooid, sleurden ze de glijbaan naar het zwembad en spetterden ze er op los.

3/ Zevenjarigen kunnen veel eten.

Onze zoon koos voor hotdogs. We voorzagen drie broodjes per kind, steeds belegd met 2 knakworstjes. Jep, alles was op.

4/ Zevenjarigen gaan niet zomaar meer op de foto omdat de moeder van de jarige graag een groepsfoto wilt.

Na veel overtuigen en omkoperij met een ijsje kregen we alle kinderen (op 1 na) op de obligate groepsfoto. 

5/ Een zevenjarige weet duidelijk wat hij wil.

The Avengers zijn cool, dus dat mocht het thema worden. Remember de uitnodigingen? Die vlaggetjes van Cars van vorig jaar mochten netjes in de doos blijven dus. Gelukkig kon ik voor de verjaardagsversiering  terecht op de gigantisch uitgebreide site van Funidelia. Ik koos er ballonnen en vlaggetjes en uiteraard konden ook borden en servietten niet ontbreken (ja, hotdogs met teveel ketchup kliederen gigantisch). Kind blij, vriendjes blij, dus wij ook blij.

Bovendien krijgt hij op zijn echte verjaardag in augustus nog een superheldenkostuum van Iron Man, maar sssst, dat weet hij nog niet 😉

6/ Muziek muziek muziek

Vorig jaar werd er nog lustig meegebruld met Studio 100-klassiekers, dat was dit jaar niet meer het geval. De favorieten?  Kind van de Duivel (Je Broer), Pompen (Kraantje Pappie), F*ckit Love Affair (Gers Pardoel) en Habiba (Boef).  Ok, nog niet de meest verfijnde muzieksmaak, maar ambiance was het wel. En ik geef het toe, ook wel een beetje een verademing na 7 jaar Piet Piraat en Rox.  

Al deden ze dan stoer met z’n allen, sommige dingen blijven gelukkig nog altijd hetzelfde: de twinkelende oogjes bij ieder kaartje en pakje dat hij kreeg, de mix van verlegenheid en trots omdat hij in het middelpunt van de belangstelling stond, het “uitgehongerd” vliegen op de bakjes chips en de enthousiaste kreten toen de ijsjes te voorschijn kwamen.  

Kortom, het was weer een feestje waar we nog lang van kunnen nagenieten!