Volgende week is het al weer een jaar. Een jaar geleden maakten we ten Huize CompleetGeluk de switch. Ik ging na 3,5 jaar thuisblijfmamaschap opnieuw aan het werk en de Wederhelft werd thuisblijfpapa. Wie ons een beetje kent, weet dat dit een goed doordachte, weloverwogen beslissing was.

Maar wat als we de balans opmaken na een jaar?

Waar moet ik starten?

Het gaat goed. Dat om te beginnen. Weten dat de kinderen nog steeds met evenveel liefde, passie en misschien nog wel meer geduld grootgebracht worden door de Wederhelft, dat geeft rust en zorgt er voor dat ik me volledig kan focussen op mijn werk. Merken dat ze het goed doen op school, dat ze fijne vriendjes en vriendinnetjes hebben en dat ze zich aan sneltempo (te-snel-tempo) ontwikkelen, is een graadmeter dat ook zij het prima vinden.

Combineren en evenwicht zoeken

Ik ben niet goed in maat houden, dat weet ik, en dat uit zich ook in deze situatie. Niet alleen ging ik weer fulltime aan het werk, ik startte in het voorjaar ook als freelance tekstschrijver en in mei zette ik onze eigen zaak op poten. Die twee laatste, dat zijn dromen/ plannen waar ik al jaren mee rondliep. Allemaal uitdagingen waar ik erg blij van word. Alleen, die beperkte 24 uur in een dag, daar worstel ik mee. Ik wil zo veel (te veel?) en dat werkt niet.

Dus kom ik mezelf regelmatig eens tegen. En dan ga ik een potje janken in de auto of zo.

Ik heb ondertussen geleerd om alles wat meer los te laten, maar man, dat is toch niet gemakkelijk. Ik heb gewoon graag de touwtjes in handen. Bovendien, als je 3,5 jaar alles omtrent de kinderen en het huishouden geregeld hebt, is het niet evident om plots alles uit handen te geven. De Wederhelft doet het overigens meer dan fantastisch, daar ligt het niet aan dus.

Blij met de switch?

Het was heel hard wennen in het begin. En dat is het nu nog vaak, ik liep onlangs nog met een knoop in mijn maag omdat ik er niet bij was op de eerste zwemles. Het blijft wennen om de kinderen niet altijd te zien ’s morgens en ’s avonds meestal niet samen te eten. Ellendig woon-werkverkeer. Het was confronterend om op 30 juni te beseffen dat ik afgelopen schooljaar maar 2x aan de schoolpoort stond. Het blijft wennen dat er geen tijd meer is om met de andere schoolpoortmoeders bij te praten. Wie had er ooit gedacht dat ik dat nog zou gaan missen? 

Natuurlijk zijn er andere dingen in de plaats gekomen. Ik kan op het werk mijn schouders onder een boeiend project zetten,  er komen steeds meer freelance opdrachten binnen en ook de webshop wordt steeds actiever bezocht. En dat geeft me vleugels.

We staan dus nog steeds 100% achter onze keuze van vorig jaar.

Hoe gaat het met jullie? Is de grote vakantie het moment bij uitstek om de balans op te maken over je professionele en privéleven? Of gaat alles lekker zijn gangetje, zonder al te gekke sprongen?