Ik lees behoorlijk wat blogs, vooral als ik weer eens in de file sta. Soms lach ik, soms pink ik een traantje weg en regelmatig rol ik eens met mijn ogen, ik geef het toe. Af en toe lees ik tips waarvan ik denk dat ze klinkklare onzin zijn, maar toch blijven ze dan ergens in mijn achterhoofd hangen. Dit gebeurde ook vorige week, met een blogpost over hartjes.

Een mama schreef dat haar kindje wat problemen had om ’s morgens aan de schoolpoort afscheid te nemen. Na van alles geprobeerd te hebben, vond de mama er niets beter op dan zowel op de pols van haar kind als op die van haarzelf een hartje te tekenen. Zo bleven ze toch verbonden met elkaar. Dochter blij, mama blij.

Eerlijk? Ik zag er het nut niet van in.

Tot afgelopen zondagmorgen.

Onze jongste dochter barstte in tranen uit toen ze hoorde dat grote zus naar de tekenacademie moest vertrekken. Dikke tranen, hevig snikken – en hier steevast ook nog eens gecombineerd met veel snot en kwijl -. Troosten en afleiden hielp niet.

Plots dacht ik terug aan de blogpost over de hartjes en onder het motto “baat het niet, dan schaadt het niet”, besloot ik een hartje op de polsen van de meisjes te tekenen.

En warempel. Meteen was het huilen over. Een dikke knuffel en eens goed snuiten later en het leed was geleden. Grote zus vertrok met een grote glimlach en de jongste zus ging vrolijk spelen.

Om maar te zeggen, die op het eerste zicht overbodige en nutteloze tips, ze kunnen toch nog wel eens goed van pas komen!

Heb jij van die handige tips om tijdelijk afscheid makkelijker te maken?

* Ik herinner me absoluut niet waar ik de tip het eerste gelezen heb, dus jammer genoeg ook geen verwijzing naar de blogster in kwestie. *