Yep, ’t is van dat. Moeders is geveld door de (buik)griep. Ik liep al het hele weekend wat rillerig rond, maar gisteren had ik het helemaal zitten. Ik vertrok het einde van de middag rillend van de koorts op het werk en de rit naar huis duurde eens zo lang. De voorbije dag en nacht bracht ik afwisselend in de badkamer en in de zetel door.

Geen levensgrote drama’s, ik weet dat het over een paar dagen over is. Echt kwalitatief vrije dagen kun je het evenwel toch niet noemen.

Ik, en veel volwassenen in mijn omgeving, voel me een hele dag kotsmisselijk, heb maagpijn die bijna niet uit te houden is en voel me alsof ik in een bad ijsklontjes zit terwijl het zweet op mijn voorhoofd parelt. Dan komt eindelijk het punt dat mijn lijf beslist er alles uit te gooien en daarna ben ik een slappe vod. Mijn keel voelt branderig, ik heb klotsende oksels van het zweten en de spieren in mijn rug, waarvan ik niet wist dat ik ze had, voelen alsof ze een mega krachtinspanning geleverd hebben.

Een kind dat buikgriep heeft, dat voelt zich misselijk, loopt naar het toilet, geeft over en gaat weer rustig spelen. HOE DOEN DIE DAT TOCH? Ik bedoel, de wereld vergaat als ze hun teen stoten of als er een splinter in hun vinger zit, maar een buikgriepje, dat handelen ze af alsof het niets is.

Wie o wie heeft voor mij de ultieme tip bij buikgriep? Kan ik meer doen dan het passief ondergaan of leg ik me er beter bij neer en wacht ik tot het over is?