Project #Ouderzonden loopt bijna ten einde. De voorlaatste ouderzonde is niet de minste: woede. Woede, het is iets lelijk, maar toch laat ik me er nog regelmatig door vangen.

Benieuwd wanneer er bij mij stoom uit mijn oren komt?

Als het met betrekking tot de kinderen is, dan zijn er maar twee zaken die mij echt kwaad maken:

1. Niet luisteren

En dan bedoel ik niet luisteren als in “gehoorzamen”, maar gewoon, dat de kinderen niet luisteren naar ons of elkaar. Als we samen aan tafel zitten, dan kan iedereen zijn verhaal vertellen. Om de beurt, we zijn nu eenmaal met z’n zessen. Dan wil ik ook dat de anderen luisteren, zelfs al zijn ze dan niet per sé geboeid door het verhaal van de ander. Loopt een van de kinderen midden in een verhaal weg, of begint hij/zij er gewoon door te praten, dan komt er stoom uit mijn oren.

2. Geen zorg dragen voor spulletjes

Het tweede waar ik echt heel kwaad om kan worden, dat is wanneer onze kinderen geen zorg dragen voor hun spullen. LEGO-blokjes die ergens rondslingeren, een stift zonder dopje op de knutseltafel, stoepkrijt dat buiten in de regen blijft liggen … Mijn haar komt er van recht. Wij willen dat onze kinderen beseffen dat hun spulletjes er alleen maar zijn omdat papa en mama veel werken en heel hard hun best doen. Dat ze weten dat die dingen niet vanzelfsprekend zijn. We proberen ze ook bij te brengen dat ze altijd zuinig moeten zijn op hun spulletjes, of het nu gaat om een duur stuk of een prulletje van op de kermis.

Nu ze iets ouder zijn, snappen ze dit ook wel en meestal gaat het ook wel goed. En af en toe, dan hebben ze een vlaag van baldadigheid en vinden we een onthoofde Barbie omdat ze dat plots erg grappig vonden. Dan is het kwestie van opnieuw uitleggen, diep ademhalen en zeggen: het is een fase, het is een fase, het is een fase…

Hoe kunnen jouw kinderen op je spreekwoordelijke knoppen duwen? Waar kan jij heel kwaad om worden?

Volgende keer de al weer laatste aflevering van #ouderzonden:  Luiheid. Dat belooft nog een mooie te worden.