Vandaag hadden we op het werk een training. Zo een training waar je heel veel uit haalt, maar stiekem niet op zit te wachten, wegens te persoonlijk, te confronterend en ook wel te zweverig. Enfin, jullie vinden dat misschien tof, voor mij is dat echt heel ver buiten mijn comfort zone.

De dag begon vrij algemeen, met theoretische stukken over hoe je moet communiceren met collega’s, hoe je conflicten kunt oplossen en hoe je jezelf beter kunt begrijpen om zo ook een duidelijkere boodschap naar anderen kunt uitsturen.

So far, so good.

Na de middag deden we wat meer opdrachten. In groepjes van 4 of 6 voerden we alles uit en zo vertelden we telkens een stukje meer over ons zelf. Toegegeven, het viel beter mee dan ik dacht en ik haalde er vooral heel veel dingen uit die best wel interessant waren.

De dag eindigde met een laatste opdracht. Je moest een aantal oprechte complimenten schrijven voor een of meerdere collega’s. Niet zo makkelijk. Best wel spannend zelfs.

Ik kreeg zelf ook een paar post-its terug en echt, ik was toch wat gepakt door wat er op stond. Want ja, ik blaak normaalgezien van het zelfvertrouwen – een beetje te veel soms – , maar de afgelopen maanden waren zwaar. Mijn draai vinden in een gigantisch bedrijf vraagt tijd, tijd die ik mezelf niet goed durfde geven. Mijn plekje vinden in een dynamische omgeving vol gedreven mensen is heel wat anders mijn vorige job, waar ik met de vingers in de neus alles draaiende hield zonder dat het ook maar enige moeite kostte. Het zorgde er voor dat ik ging twijfelen aan mezelf en aan mijn kunnen. Ben ik wel goed genoeg? Het zorgde voor af en toe wat slapeloze nachten en de nodige zaagskes die gespannen werden tegen de Wederhelft.

Na het lezen van de waarderingen, besefte ik plots weer dat ik helemaal niet moet twijfelen aan mezelf en dat ik super goed bezig ben. Man, dat doet deugd <3 .