Afgelopen weekend werd mijn Vake 65. Een speciale verjaardag en meteen ook de start van zijn welverdiende pensioen. We werden opgehaald door zijn werkgevers en hebben gefeest met alle collega’s.

Er werd gelachen, gedronken en regelmatig (meer dan een) traantje weggepinkt.  Tijdens het eten werden herinneringen opgehaald en nieuwe gemaakt. In de speechen was humor nooit ver weg en de meest memorabele leskandidaten  – mijn vader is zijn hele loopbaan rij-instructeur geweest –  passeerden allemaal de revue. Een ruwe schatting bracht ons op ruim 4000 mensen die ooit les kregen van mijn vader! Hij leerde in menig families zowel oma, moeder als dochter rijden.

Na het buffet kwam de ijstaart en we verhuisden weer naar buiten. Er werd nog meer gebabbeld, over het werk, over vroeger en over wat er nog allemaal gaat komen. Over dat ze hem gaan missen, daar in de rijschool, dat hij daar toch wel een van de rustpunten en zekerheden was. Dat het raar doet, zo zonder Ronny King.

En dedju, het deed deugd. Niet alleen voor Vake en Moeke, maar ook voor ons, de kinderen en kleinkinderen. Zien dat het gewoon nog kan, in tijden dat alles rap-rap en druk en gehaast is, dat iedereen zich vrijmaakt om een collega en vriend in de bloemetjes te zetten. Zien dat al het harde werken gewaardeerd werd en niet zomaar als vanzelfsprekend beschouwd werd. Zien dat het nog kan, in een toffe bende terecht komen en ergens een hele carrière blijven.

Een afscheid met een gouden randje <3

Trouwens, mijn vader mag dan wel met pensioen zijn, er staat uiteraard nog steeds een heel team aan topinstructeurs klaar daar in de rijschool. Binnenkort je rijbewijs halen? Het kan bij Eureka!