Kleine kindjes worden groot. Iedere nieuwe periode die aanbreekt, betekent ook dat een andere afgesloten wordt. Sommige mensen worden emotioneel wanneer het eerste tandje doorkomt, of wanneer hun kind voor het eerst zonder tutje slaapt. Andere worden weemoedig bij het wegdoen van de kinderwagen of het babybedje.
Ik had daar allemaal geen last van. Ik vond het stiekem zelfs een beetje aanstelleritis. Tot op de dag dat wij een tijdperk gingen afsluiten.
Het bakfietstijdperk.
Maar echt, daar had ik het zo moeilijk mee. De Wederhelft ook trouwens. Ik zou zelfs durven zeggen dat er meer dan een traantje weggepinkt werd toen hij hier vertrok met de nieuwe eigenaars.
Weet je, een fiets kopen, dat is een ding. Een bakfiets aanschaffen, dat betekende voor mij vrijheid. Vrijheid om met 4 kinderen onder de 2,5 jaar toch makkelijker buiten te komen. Vrijheid om ze veilig naar school te brengen zonder een auto nodig te hebben, ook wanneer het regende.
Bijna 5 jaar lang reden we door ons dorp met de bakfiets. Eerst met 2 baby’s in babyschelpen en een overenthousiaste peuter en kleuter.
Daarna met 4 kleuters en nog wat later met vier kleuters en een hoop rugzakjes en boekentassen.
Afgelopen jaar merkten we dat de bakfiets te klein begon te worden voor de kinderen. Bovendien kunnen ze ondertussen al lang zelf fietsen en gebruikten ze de bakfiets vooral uit een soort van luie gemakzucht, zo ’s morgensvroeg. Geef ze eens ongelijk.
Op een avond bracht de Wederhelft het ter sprake. Of we de bakfiets niet zouden verkopen? Met het geld konden we langs de fietsenwinkel om een nieuwe fiets voor mij te kopen. We zouden op mooie weekenddagen gezellig met z’n allen een fietstocht kunnen maken. Bovendien zouden we ook nog eens veel meer plaats over houden in de garage.
Het moest even bezinken.
Maar goed, de fiets werd op 2dehands gezwierd en een paar weken later werd hij, na een uitgebreide testrit, opgehaald door een jong koppel met twee kleutertjes en de wens voor een derde. Een koppel dat net zo blij leek met de fiets als dat wij het waren de afgelopen 5 jaar.
En zo reed onze bakfiets weg… helemaal naar Gent, om er aan een tweede leven te beginnen.
En ik, ik zal nooit meer zeggen dat emotioneel worden over het afsluiten van een periode aanstelleritis is 😉
oooh ik zou daar ook emotioneel van worden!
Maar alez, wa een zalig ding is da, zeg! Ik vind het tot op de dag van vandaag nog altijd jammer dat ik mij dat nooit heb aangeschaft om door Leuven te tjezen met die 3 koters. Wat een gemak zou dat geweest zijn!
Ook al is het nogal een dingetje, zo’n afscheid… hou je maar vast aan de herinneringen. Volgens mij zijn dat er heel wat 😉 Ik krijg het al warm van nog maar naar de foto’s te kijken :*
Heel veel mooie herinneringen. En ook minder elegante, zoals toen ik er mee leerde rijden en letterlijk de kledingcontainer binnen reed ?
snif snif… wat worden ze groot… en wij…
oud en versleten :-p
graptjeueueueu :-*
Ooh ik word al triest als ik denk dat Elias volgend jaar niet meer in het stuurstoeltje kan 🙁 Dus ik kan me inbeelden dat het een emotioneel afscheid was. ( ik ben trouwens iemand die huilt teIkens ik een kledingmaat groter moet. )
Denk dat mijn zus ook geen afscheid kan nemen van haar bakfiets. Hij is inmiddels bijna 12 jaar in haar bezit. De jongste is al 8. Ach, hij is zo handig om boodschappen en sportzakken in te zwieren he.
Weer een hoofdstukje afgesloten, weer een nieuw geopend. Zo gaan er nog heel veel volgen. Sla ze op, het zijn mooie herinneringen.
Maarreh… Wat voor fiets wordt het of is het geworden?