Ik moet het jullie waarschijnlijk niet vertellen, maar kinderen, dat gooit zo’n beetje je hele leven overhoop. Tenminste, zo voelde het toch toen ze klein waren. Niet dat we dat erg vonden trouwens, het was leuk overhoop gegooid, maar niet meer te vergelijken met het pré-kindertijdperk.

Maar goed. Een aantal jaar – onze tropenjaren – hebben we heel ons leven in het teken van de kinderen gezet. Ons sociaal leven speelde zich af tussen twee slaapjes door en ging vooral online verder. Feestjes en gezellige avonden met vrienden lieten we aan ons voorbij gaan omdat we het ritme van de kinderen niet wilden omgooien. Jep, wij waren nogal van de 3 R’en  (je weet wel, Rust – Reinheid en Regelmaat) en weken daar slechts met heel hoge uitzondering van af omdat we anders dagen later nog steeds ontregelde kinderen hadden die nog minder sliepen dan anders.

En kijk, ook die periode ging voorbij. Plots. Plots begonnen de kinderen het concept van samen spelen en iets langer slapen te snappen en toe te passen. Sinds vorige zomer bevinden wij ons al wel eens vaker weer in het gezelschap van vrienden (die in dezelfde levensfase als wij zaten en zitten) op een terrasje, bij ons of hen in de tuin. Babbelend, genietend van een Duvel of een wijntje, liefst met een vuurkorf aan. Niets ingewikkelds, niets fancy of chic, maar gewoon ongecompliceerd gezellig.

En de kinderen? Die genieten van een stiekem uurtje (of twee) langer opblijven. Ze ravotten, komen af en toe snel iets drinken om toch maar niet te veel tijd te verliezen en gooien nog wat extra hout in de vuur zodat het lekker warm blijft. En omdat vuurtjes stoken toch zo leuk is!

Jong, die gezellige avonden, met vrienden én kinderen, ze zijn om in te kaderen!