Afgelopen maand waren wij in Oostenrijk. Bergen en wandelen, dat is voor mij de ideale vakantie. Wanneer het mogelijk is, nemen we ook regelmatig een stoeltjeslift. De kinderen vinden het leuk en ik, ik vind het vooral een beetje spannend en wiebelig, om eerlijk te zijn.

Een van de dagen zat ik met onze jongste zoon in de stoeltjeslift, quasi-ontspannen en hopend op een vlotte tocht naar boven. En toen begon het.

-Mama, het is wel hoog he?

-Ja jongen, dat klopt.  Niet naar beneden kijken, niet naar beneden kijken

-Mama.

-Ja jongen.

-Stel, dat we nu vallen.

Doemscenario

-Ja vriendje? Wat dan?

-Zouden we dan dood zijn?

-Ja dat denk ik wel, we zitten best al wel heel hoog.  Morsdood, ik mag er niet aan denken

-Hmm. Zou er dan veel bloed zijn?

-Euhm, dat weet ik niet. Ik denk het haast van wel.  Kunnen we alsjeblieft over iets anders praten?

-Mama, ik denk dat we alleen maar alles zouden breken. Dan zijn we ook dood, maar dat ziet er niet zo erg uit.

O, wat een geruststelling. NIET

Maar stel nu dat we dáár zouden vallen – wijst naar de rotsen onder ons – , dan zou er wel heel veel bloed zijn, want die zijn scherp.

Rustig blijven ademen, rustig blijven ademen

-Mama, jij bent precies een beetje stilletjes?

-Ik vind het een beetje spannend jongen.

-Ja, maar mama, dan moet je er ook niet de hele tijd aan denken dat je zou kunnen vallen he!

Kinderwijsheden, zalig!

Uiteraard kwamen we veilig boven, maar mannekes, die Tiroler Sommerbahnen, die zijn niet goed voor mijn zenuwen! 🙂