Monopoly is, samen met Cluedo, het gezelschapsspel waar ik de meeste jeugdherinneringen aan heb. Wij hadden vroeger thuis een Nederlandse versie van het spel en ik weet nog precies dat “Ons Dorp” geen flikker waard was en dat je ferm gejost was als je op Kalverstraat terecht kwam en het niet jouw kaartje was. En dan hoefde er nog niet eens een hotel op te staan! Urenlang spelen tot uiteindelijk toch iemand failliet was en zelfs de bank geen hulp meer kon bieden en er geen gulden – ahja, Nederlandse versie –  meer over was.

De kinderen kregen van de sint een moderne versie van monopoly, van de L.O.L. popjes. Over de vormgeving waren vooral onze dochters enthousiast, wegens roze en flashy. De jongens lieten het natuurlijk ook niet aan hun hart komen en speelden enthousiast mee.

In plaats van straten koop je sets van popjes. Je plaatst geen hotels maar geeft je kaartje extra sterren en de traditionele stations werden vervangen door huisdieren. Voor de rest is alles gelijk. Passeer je langs ‘Start’ dan krijg je 200€, sta je op ‘Vrij parkeren’ , dan krijg je de pot.

En weet je, het maakt eigenlijk niet uit hoe Monopoly er uit ziet, het blijft een iconisch spel, goed voor uren speelplezier. De kinderen in hun eentje laten spelen, dat lukt nog niet helemaal bij Monopoly, maar als gezinsgezelschapsspel is het top. Ik kijk er al naar uit om op een druilerige zondagmiddag het spel weer boven te halen en een paar uur te spelen!