“Oewist? ’t Is zo stilletjes? ”  “Ba goed. Druk, mo goed.”

Druk is het woord dat tegenwoordig – lees: het afgelopen jaar –  als eerste in mijn hoofd opkomt wanneer iemand vraagt hoe het gaat. Druk als in heel veel te doen en druk als in druk die ik op mijn schouders voel.

Het zijn trouwens twee soorten “druk” die ik zelf in de hand heb. Of zou moeten hebben.

Ik wil te veel, ik ben gulzig. Ik weet dat ik op mijn best ben als ik druk voel en als er wat tempo in de zaken zit. Ik moet geprikkeld worden, uitgedaagd worden, of ik haak af. Nu is het echter flirten met de grens van genoeg of net te veel uitdaging krijgen. Het bewaken van die grens, dat is mijn grootste valkuil, ik blijf hem maar opschuiven omdat er altijd nog ergens wel een klein beetje rek in zit. Een tempo dat zo hoog ligt waardoor je toch keuzes moet maken en vaak dingen die je het allerliefste doet als eerste laat vallen, zoals bloggen.

Al een geluk heb ik een fantastische Wederhelft die mij regelmatig een spiegel voorhoudt. Een Wederhelft die me nu letterlijk achter de laptop geplant heeft met de woorden: “En nu ga je doen wat je eigenlijk het allerliefste doet:  schrijven.”

En dju toch, wat is dat toch fijn, beginnen typen, wissen, herschrijven en straks op ‘publiceren’ drukken.

Een rustpunt op zondag. Koffie, een laptop en een stralende winterzon.

Ik ben terug mensen, met nog altijd even veel goesting om te bloggen, met nog steeds meer hersenspinsels dan ik ooit op papier zal kunnen zetten en met nog altijd het gevoel dat het hier echt CompleetGeluk is <3.

Fijne zondag allemaal!