Hebben jullie ook altijd een stapel sokken waarvan de tweede van het paar op de een of andere manier spoorloos verdwenen is? Wij wel. Verloren, opgegeten door de wasmachine of het konijn, werkelijk waar geen idee waar die dingen heen gaan. De weessokken liggen in een doosje in de kast. In de winter, wanneer er geen turnles is, laat ik de kinderen wel eens twee verschillende sokken aantrekken, geen mens die het ziet – en wat dan nog trouwens – . 

Afgelopen weekend waren mijn ouders hier en ging mijn moeder een aantal kledingstukken met gaatjes naaien. Ik kan ook wel een knoop aannaaien en een gaatje stoppen, maar eerlijk is eerlijk, het resultaat is niet echt heel denderend en ik vind het ook niet leuk.

De kinderen waren super geïnteresseerd en hielpen mee. Toen er geen gaatjes meer waren, zochten ze  lapjes stof om verder te kunnen gaan met hun nieuw ontdekte bezigheid. Plots dachten ze aan de doos met weessokken en ontstond het idee om sokpopjes te maken.

Vooral onze jongste zoon bleek heel geduldig en bedreven te zijn en hij spendeerde een paar uur aan het maken van zijn eigen popje. Onze Slof ontstond en kreeg zelfs een mondkapje zodat hij ook mee naar de supermarkt kan als het nodig is.

Om maar te zeggen: je kunt perfect een hele ochtend plezier hebben met materiaal dat eigenlijk in de vuilnisbak ging belanden. Het hoeft niet perfect te zijn, de naadjes moeten niet recht zijn of de kleuren matchend, zolang je er maar plezier aan beleeft!

Wil je zelf ook aan de slag maar ben je toch meer fan van een compleet stappenplan, dan kun je bij De kleine Ladder inspiratie vinden.