Gewoon goed, da’s goed genoeg.
Ik heb het daar lang moeilijk mee gehad. Ik heb het daar het grootste deel van de tijd nog steeds moeilijk mee. Wanneer ik iets doe, dan vind ik ‘gewoon goed’ niet goed genoeg. Ik bedoel, waarom goed als het ook beter kan? Waarom goed als het met nog net dat duwtje extra (bijna) perfect kan?
Spoiler alert: het is een VALKUIL mensen, een VALKUIL.
Toen ik vroeger ging solliciteren, noemde ik steevast als een van mijn beste eigenschappen dat ik perfectionistisch ben. Ondertussen weet ik dat het absoluut een sterkte, maar tegelijk ook mijn grootste valkuil is.
Perfectionisme zorgt voor een druk die je jezelf oplegt. Je bent streng voor jezelf. Ik ben er nog steeds van overtuigd dat dat tot op zekere hoogte ook goed is. Het is goed om jezelf uit te dagen om het net iets beter te doen of net een betere versie van jezelf te worden. Het houdt je scherp en creatief. Je zoekt naar oplossingen en efficiënte methodes. Tegelijk werkt het ook verlammend en creëert het onrust. Het zorgt er voor dat je niet snel tevreden bent en te weinig van successen* kunt genieten. Immers, in plaats van blij te zijn, denk je meteen: “Fijn dat het goed was, maar hoe had ik het nóg beter kunnen doen?”. Laat je eens een steekje vallen, dan beschouw je dat als een persoonlijk falen, zelfs al heb je er alles aan gedaan om het wel te doen slagen. Dit kan op werkvlak, maar ook op persoonlijk vlak zijn. *ook successen hoeven niet werkgerelateerd te zijn. Gezellig op pad geweest zijn met het gezin en dan een torenhoog schuldgevoel hebben omdat je geen zakdoek bij had voor de kinderen valt ook onder de categorie ‘niet kunnen genieten van een succes/geluksmoment’.
Alles geven en steeds meer en beter willen zijn en doen, zo ben ik. Het is moeilijk om dat na bijna 39 jaar nog helemaal om te buigen. Het strebertje zit heel diep in mij en maakt een deel uit van wie ik ben. De kunst is nu om dat strebertje af en toe het zwijgen op te leggen en content te zijn met wat in mijn ogen ‘gewoon goed’ is. Een aantal maanden geleden las ik “besef goed dat jouw 80% voor anderen vaak al 100% is”. Anders gezegd: als ik het gevoel heb om er slechts voor 80% te zijn, dan heeft de tegenpartij waarschijnlijk al het gevoel dat ik er voor de volle 100% ben. De quote zette me aan het denken. Toen iemand in mijn professionele omgeving ongeveer hetzelfde tegen me zei, maar met nog extremere percentages, was ik er toch even niet goed van. Daar waar ik de eerste keer nog geflatteerd was omdat mijn perfectionisme dus toch voor een goed resultaat zorgde, deed de uitspraak me de tweede keer al een klein beetje wankelen.
Een heel klein beetje maar, want ik deed er nog niet echt iets mee.
Ondertussen doe ik er wel wat mee. Ik verplicht mezelf om vaker FOERT te zeggen en mijn omgeving helpt me daarmee. Het gaat niet vanzelf. Nog niet. Maar ook daar: elke stap is er eentje.
Hoe goed zijn jullie in foert zeggen? Hoe tevreden ben jij met jezelf? Is ‘gewoon goed’ goed genoeg voor jou?
tiens, ik had toch een lange comment nagelaten? is die verloren gegaan?
hmm deze is er inderdaad niet doorgekomen. Nu ben ik toch benieuwd naar wat je geschreven had…
Goh ja, wat had ik nu weer geschreven. ’t was in elk geval lang, ik durf me nogal aan langdradigheid schuldig maken.
In elk geval dat perfectionisme ook mijn valkuil is. Maar dat ik het inmiddels al in die mate besef dat ik het bij een job interview als slechte eigenschap zou vermelden.
Een paar jaar geleden kreeg ik op werk een 360° review met oa slechte score omwille van hoog perfectionisme. ‘k Was er echt niet goed van. Wat ik later , na vele gesprekken, ben gaan inzien is dat je onderscheid moet maken tussen intentie en uitkomst. Intentie van perfectionisme is vaak goed. Ah ja, je wil goed doen, je wil het vaak perfect doen voor anderen. Maar de uitkomst is net niet perfect.
vb anderen zijn druk bezig en je wil hen niet storen dus je probeert zo lang mogelijk project/presentatie/… zelf uit te werken maar bij gebrek aan input sla je de bal mis. Of je betrekt anderen te weinig en bij de uitvoering van project heb je last van change management en heb je meer moeite om anderen te overtuigen.
vb als team manager ben je te veeleisend en geef je enkel bij exceptioneel werk complimenten, waardoor je team net demotiveert en op langere termijn hun resultaten naar beneden krijgt.
vb je gaat net de extra mijl voor een of ander, maar die laatste loodjes kosten disproportioneel veel tijd. Die tijd had je ook kunnen gebruiken door een 2e zaak “goed genoeg” te hebben en zo 2 zaken gerealiseerd te hebben.
Het is dus gewoon kosten / baten niet economisch om perfectionistisch te zijn. Het is simpelweg niet perfect. En ik zie nu ook in mijn team dat het net de perfectionisten zijn die ik moet coachen en monitoren voor burn-out risico. (oh ja bij anderen coachen lukt dat wel, het is heel gemakkelijk de valkuil bij anderen op te merken. Bij mezelf weet ik hem wel, maar toepassen en veranderen, owla, da’s iets anders. ‘k Heb net deze zomer nog tegen een coach gezegd dat onze directie de lat niet hoog genoeg legt. Hmm. Er is nog werk aan mezelf).
Het zien bij een ander is inderdaad makkelijker dan bij jezelf.
Wel erg goede punten die je aanhaalt trouwens. Het is allemaal een kwestie van prioriteiten en balans, maar de theorie is vaak makkelijker dan de praktijk.
Kan iemand mij dat eens leren, foert zeggen? 🙂
Ik ben een perfectionist eerste klas, vrees ik…
In mijn bullet journal staat de quote ‘Done is better than perfect’ als reminder, maar ik vind het geen gemakkelijke…
Mooie quote, maar ook voor mij erg moeilijk toe te passen. Het zou er het leven anders wel een pak eenvoudiger op maken 🙂
Foert is my middle name 😉