Wij hebben de afgelopen jaren ongelofelijk veel verbouwd in ons huis. Van schilderen tot nieuwe ramen – ah ja, want eerst nog geen dubbel glas -, van het dak isoleren tot overal nieuwe stopcontacten. Heel veel van die werken hebben we gedaan voor we kinderen hadden. Nu ze wat ouder worden, zijn ze dikwijls benieuwd naar hoe het hier ‘vroeger’ was. Je weet wel, toen hun kamer nog niet bestond en er alleen een lavabo was in plaats van een kinderkamer. Of van het oude keukenblad met van die onmogelijk schoon te houden tegeltjes. Of de kamer van Kind 4, die er helemaal niet was, maar waar we meteen na de eerste tweelingecho aan begonnen, nog niet helemaal bekomen van het feit dat we zwanger waren van een tweeling.

Gelukkig hebben we destijds heel veel foto’s genomen en zo gebeurt het dat we soms al eens op een avond door de albums bladeren.

Wat ons het meeste opvalt:

• Wat waren we jong! Maar echt, zo jong. Echt nog van die snotneuzen. Ik voel me nu absoluut nog niet oud, maar als ik die foto’s bekijk, dan moet ik toch wel gaan toegeven dat ik geen 25 meer ben. En we hadden nog geen rimpels en wallen, waar is de tijd!
• Wat hebben we waanzinnig veel gedaan gekregen zelf. Vooral als je bedenkt dat we allebei geen ervaring hadden en dus ook maar wat probeerden en al doende moesten leren. Zoals die keer dat we gipsplaten gingen bevestigen in de keuken en geen mixer voor de lijm hadden…
• Wat hebben we geluk gehad met de klusjesman die bij ons gewerkt heeft. Werner, die hier destijds de kinderkamer ombouwde, alle stopcontacten en schakelaars verving, het keukenblad en de tegels van de spatwand aanbracht, de zolder hielp omtoveren tot een extra kamer en dressing en nog zo veel meer, woonde hier bijna. Het was gedurende de zwangerschap van de tweeling zelfs zo ver gekomen dat hij gewoon een sleutel had en op ieder vrij moment even verder kwam doen. ’s Morgens, ’s avonds, in het weekend, het maakte niet uit. Zo’n mensen zijn goud waard. Door hem ging alles vlot vooruit, we wisten dat we hem konden vertrouwen en bovendien koos hij voor kwaliteit. Wat kun je nog meer wensen?
• En om het over die stopcontacten en schakelaars te hebben: maar hoeveel van die dingen heb je eigenlijk in je huis. Dat is zot als je dat begint te tellen! Tip voor als je eens niet kunt slapen: probeer te tellen hoeveel van die dingen je in huis hebt.
• Wat was ons huis leeg in het begin. 4 kinderen minder, dat zag je toch wel duidelijk in onze inrichting. Nu is het nooit meer helemaal opgeruimd en spic en span, maar wel pakken gezelliger! 

Verbouwen is de ultieme relatietest zegt ‘men’ wel eens. Als dat zo is dan hebben wij ze in ieder geval glansrijk doorstaan. We gingen er samen voor, maakten samen de keuzes en bleven heel veel praten met elkaar.

Zijn er nog lezers die aan het verbouwen zijn of verbouwd hebben? Wat is jullie ultieme verbouwtip? En viel het allemaal mee of is de droom eerder een nachtmerrie geworden? Ik ben benieuwd naar jullie reacties!