Dagboek van een avontuur. Omdat we ons later waarschijnlijk af en toe af gaan vragen hoe we dat ook al weer allemaal gedaan hebben.

vrijdag 13 augustus 2021

Gisterenavond vertrokken we uit Gierle. We reden naar Veldhoven, naar Opa en Oma in Nederland. Op die manier hadden we nog een gezellige avond samen en konden we deze morgen heel relaxed picknick maken en vertrekken. We wandelden een rondje met de honden, smeerden broodjes en toen was het afscheid toch echt daar. Slik. Het moment waar ik het meest tegen op zag: het uitgezwaaid worden op de oprit. We knuffelden Opa en Oma stevig en ook Rob zijn jongste broer en zijn vrouw kwamen nog afscheid nemen.

We stapten in de auto en waren stil. Geen uitbundig gevoel maar toch heel even 6 harten die in stukken lagen. Niet omdat we het zelf niet meer zagen zitten, maar omdat het pijn doet om mensen waar je zo veel om geeft verdrietig te zien.

Met ons zessen hadden we afgesproken dat we ons een half uur triest zouden voelen en dat we daarna zouden proberen om vooruit te kijken. We zetten de radio aan – lang leve de foute carnavalskrakers – en voor we het wisten gleed het verdriet van onze schouders en maakte het plaats voor een gevoel van verlangen en nieuwsgierigheid naar wat zou gaan komen.

Omdat we in het licht bij ons nieuwe huis aan wilden komen, hadden we een tussenstop geboekt. We reden de eerste dag tot ergens in de buurt van Salzburg. Het pension stelde niet veel voor, maar het was een prima tussenstop. We konden douchen, dronken een soepje, verwarmden het water van het aquarium en gingen slapen. Het aquarium zeg je? Ja, naast de honden moest natuurlijk ook Roeland zijn vis mee emigreren. Bijgevolg zat de bijrijder de hele weg met een aquarium op schoot. Alles voor de kinderen weet je wel.

De bedden waren zacht en al gauw probeerden we te slapen. Ik deed amper een oog dicht, te veel adrenaline voor wat de komende dag komen zou.