Dagboek van een avontuur. Omdat we ons later waarschijnlijk af en toe af gaan vragen hoe we dat ook al weer allemaal gedaan hebben.

Zaterdag 14 augustus

Met nog anderhalf uur reistijd te gaan, vertrekken we heel ontspannen uit het pension van de tussenstop. Dat anderhalf uur, dat werden er uiteindelijk drie. Blijkbaar besliste heel Europa om die zaterdagochtend door Oostenrijk te reizen. Het kon de pret niet drukken, we hadden nog meer dan genoeg te vertellen aan elkaar en ja, ook de cd met carnavalskrakers keelden we weer vol overtuiging mee.

Rond de middag reden we eindelijk Khünburg binnen. Wij hadden ons huis al gezien, de kinderen nog niet. Rob en ik hoopten maar dat ze meteen een fijn gevoel zouden krijgen. Toen we de oprit opreden, stonden N. en S., de eigenaars, ons al op te wachten. Wat een warme ontvangst! Ze pikten meteen op dat de kinderen het nog wat spannend vonden en stelden hen gelijk gerust. Bij een glas ijskoud water uit het eigen bronnetje, kwamen we op verhaal.

We hadden ons voorgenomen om de zaterdag gewoon lekker te chillen en vakantie te vieren, maar dat was buiten de kinderen gerekend. Al onze spullen stonden in de garage en die wilden ze meteen uit gaan pakken. Opgepept door het enthousiasme van de kinderen, schoten we meteen in gang. Kamers werden verdeeld, dozen werden leeggemaakt. En dat terwijl het buiten 30 graden was. Puffen en blazen zeg ik u. N. hielp mee met het opstellen van het voetbalgoaltje en pompte meteen luchtmatrassen en een rubberbootje op zodat we de volgende dag konden gaan zwemmen.

Onze zorg of de kinderen het wel leuk zouden vinden, bleek totaal overbodig. “Het is veel toffer dan verwacht mama, en het filmpje dat je gemaakt had was echt wel heel slecht, in het echt is het veel mooier en groter”.  Filmen blijkt dus niet een van mijn talenten te zijn. 

’s Avonds mochten we de voetjes onder tafel schuiven voor een lekkere spaghetti en als klap op de vuurpijl – woordgrapje I know – mochten de kinderen sterretjes afsteken om onze eerste nacht in ons huis te vieren.

De spanning van de afgelopen dagen, de lange autorit en de emoties van alle voorgaande maanden zorgden er voor dat we als een blok in slaap vielen. Onze hoofden hadden het kussen nog niet geraakt of we lagen al te snurken.

O, en de vis? Die zwom meteen lekker in zijn aquarium, alsof hij niet net twee dagen lang heen en weer geklotst werd op de schoot van de bijrijder.