Dagboek van een avontuur. Omdat we ons later waarschijnlijk af en toe af gaan vragen hoe we dat ook al weer allemaal gedaan hebben.

Donderdag 19 augustus

Yes. Het is van dat: we gaan onze eerste ‘grote’ wandeling ondernemen. Vanuit ons huis kijken we in de verte uit op de Poludniger Alm. We hoorden al verhalen dat onze buren van al ver boven de 80 daar nog te voet heen wandelen, dus dat moeten wij dan toch ook kunnen he?

We rijden met de auto tot aan de parkeerplaats van de Egger Alm en vertrekken van daar uit te voet verder.  We lopen de wandeling richting Dellacher Alm. Onderweg komen we heel veel koeien tegen. Meteen een goede test voor onze honden. Zo lang de koeien ver genoeg zijn, is er niets aan de hand. Komen ze wat dichter in de buurt, dan beginnen de honden te blaffen. Gelukkig hebben we genoeg trainingssnoepjes bij om ze te leren dat stil zijn beloond wordt. We lopen tussen de weilanden, langs een meer en zijn omringd door de bergen.  Het is niet druk en eindelijk krijgen we het gevoel dat we de afgelopen jaren ook kregen in Oostenrijk: het gevoel van alleen op de wereld te zijn, omgeven door bergen en natuur.

De weg van de Egger Alm naar de Dellacher Alm valt super goed mee en even denk ik dat ik in topconditie ben. Mwoehaha, dat was wel heel optimistisch. 

We besluiten niets te eten bij de Dellacher Alm maar gelijk door te wandelen naar de Poludniger Alm. Die weg is al een pak steiler en mijn kuiten beginnen te branden. Toch is dat het gevoel waar ik zo blij van word. Het gevoel van helemaal kapot te gaan, je af te vragen WAAAAROM? en dan uiteindelijk stikkapot van je melk te zijn omdat het uitzicht zo mooi is. Noem me gek, maar er is geen fijner gevoel dan dat.

Bij de Poludniger Alm aangekomen, is het al een pak frisser. We hebben aardig wat hoogtemeters gemaakt en bovendien is de zon er al weg wanneer wij boven zijn. We bestellen een Jause, wat te drinken en stappen weer verder. We moeten nog een stuk klimmen en dan kunnen we aan de afdaling beginnen.

Halverwege de wei komt een kudde koeien ons tegemoet. Rob en ik hebben allebei een hond vast en blijven die geruststellen en snoepjes voeren. Net wanneer de laatste koe ons voorbij wandelt, zijn mijn snoepjes op en blaft Bea. Meteen draait de koe – en met haar 5 andere koeien – zich om en beginnen ze richting ons gezelschap te stappen. Met een kreet van paniek zetten we het op een lopen en raken zo met een omtrekkende beweging om de koeien heen. Mijn hemel! Bergop een sprintje trekken omdat je denkt achterna gezeten te worden door een hoop koeien, het doet wat met een mens. En dat idee van die topconditie? Da’s al lang weg! Het voordeel is dat de honden volgens mij even hard schrokken als wij en dat ze sindsdien niet meer naar koeien blaffen. Wel nog naar bezoekers, de postbode en de schoorsteenveger, maar daar werken we aan.

Wanneer we boven op de Poludnig zijn, staan we letterlijk met 1 been in Italië. De max. Van: “Kijk mama, ik kan een land ver springen.” tot “Ej, waar is die pizzeria nu?”.  De afdaling is echt heel erg mooi en op een gegeven punt kunnen we ons huis aan de overkant zien staan. Tenminste, we zien een ieniemienie wit puntje op de plek waar het theoretisch zou moeten zijn, dus dat geloven we dan maar. Ook de Presseggersee lijkt maar een zakdoek groot van zo hoog. Onze honden hebben het concept van rustig wandelen nog niet begrepen dus Rob heeft alle kracht nodig om niet meteen in volle vaart de berg af getrokken te worden. Willem-Frederick loopt met hem mee, de meisjes babbelen er op los en stappen zo stevig door en Roeland en ik sluiten de boel af.

Een paar uur later zijn we weer bij de auto. 13,7 km en 570 hoogtemeters verder, dat voelden we wel in de benen. We besluiten de eerste wandeling te vieren en reserveren een tafeltje bij Zum Alois.  Een schnitzel later hebben we allemaal weer energie en we beloven de kinderen om de volgende dag rustdag te houden.

Je kunt trouwens ook met de auto tot aan de Dellacher en de Poludniger Alm rijden, mocht je dat willen.  Wij worden daar niet echt gelukkig van. Ten eerste omdat we echt heel graag wandelen, maar vooral ook omdat het echt heel smalle paadjes zijn waar je hoopt geen tegenligger tegen te komen.