Dagboek van een avontuur. Omdat we ons later waarschijnlijk af en toe af gaan vragen hoe we dat ook al weer allemaal gedaan hebben.

Het weer blijft fantastisch. We stellen ons heel vaak de vraag of het hier überhaupt echt ooit wel koud gaat worden. Update: Yep. Ondertussen vriest het ’s nachts tot -4 en we zagen boven op de bergtoppen de eerste sneeuw al liggen. Omdat we bij elke zonnige dag denken dat het misschien de laatste is, brengen we de namiddagen door aan de Pressegger See.

In de ochtend ging Rob voor het eerst weer wielrennen, samen met onze schoonbroer, die hier op dat moment ook op vakantie is. Ruim 100km, goed om de streek wat te verkennen.

Ondertussen wandel ik met de kinderen en de honden naar het water. Een half uur goed doorstappen, maar gelukkig grotendeels in de schaduw, want het is echt om weg te smelten deze dagen.

We besluiten eens echt de toerist uit te hangen en doen twee dingen die we nog nooit eerder deden: we huurden een waterfiets en we gingen helemaal los met een mega ijscoupe.

De gezichten van de kinderen waren goud waard. “Echt? Zo’n groot ijsje? Wij allemaal elk 1?” Het is niet dat ze hier nooit een ijsje krijgen hé, maar normaal beperken we ons tot een hoorntje met 1 bolletje en in het gekste geval discobolletjes. Maar nu mocht het eens echt met alles er op en er aan. Een dame blanche heet hier trouwens een Coupe Danmark, ’t is maar dat je het weet.

En over dat waterfietsen, awel, we moeten toegeven dat dat trappen wel echt werken is. Ik kon me dat niet meer herinneren van vroeger, maar bedacht me achteraf dat de laatste keer dat ik op een waterfiets zat, met mijn ouders moet geweest zijn. Pakt dat ik als kind dan niet veel heb moeten trappen ;-). Dat glijbaantje achter op de waterfiets was trouwens ook wel een hit. Mega stoer om midden op het meer naar beneden te glijden en gillend van de pret achter de waterfiets te hangen!

Voor wie denkt van “goh, zo’n emigratie, dat valt precies goed mee”, die heeft gelijk. Er moet heel veel geregeld worden, maar we probeerden de eerste twee weken in Oostenrijk ook echt vakantie te vieren. Omdat het kon en omdat het nodig was. Om ons zelf de tijd te gunnen om te landen. Ondertussen hebben we wel heel wat geregeld en uitgezocht hoor, maar daarover later meer.