Dagboek van een avontuur. Omdat we ons later waarschijnlijk af en toe af gaan vragen hoe we dat ook al weer allemaal gedaan hebben.

Vandaag trokken we voor het eerst ‘echt’ de bergen in. We besluiten de honden een dagje thuis te laten en nemen zo de lift, pardon: De Millennium-Express, naar boven. Hoewel het weer niet mee zit – we kozen uitgerekend de eerste en volgens mij ook enige dag dat het bewolkt en miezerig was – hadden we een heel fijne ochtend. Voor het eerst zagen de kinderen Nassfeld, het skigebied waar we deze winter hopelijk heel veel tijd door zullen brengen. Een ander gebied dan gewoonlijk, maar daarom absoluut niet minder!

Boven aangekomen was het eigenlijk best wel druk. Er waren ook grote werken bezig, dus dat hielp niet bepaald om ons een lekker gevoel te geven. We wilden immers dat “alleen op de wereld”- gevoel krijgen waar we zo van houden. Gelukkig vonden we meteen een paar wandelpaden die ons verder weg leidden en toen zagen we pas hoe mooi het er echt is. Op aanraden van de man aan de lift, wandelen we verder naar de Gartnerkofelbahn en die brengt ons naar – o verrassing – de Gartnerkofel.

Een schot in de roos! Ondanks de mist merkte je daar echt dat je on top of the world stond. De temperatuur daalde gelijk met een paar graden en er stond een snijdende wind. We wandelen wat verder naar beneden maar besluiten omwille van de regen de afdaling uiteindelijk toch met de lift te doen. Toch zijn de kinderen nu enthousiaster dan toen we net boven waren, dus wat dat betreft: missie geslaagd!

We nemen de gondel naar het dal en rijden naar huis. Er komt in de namiddag iemand langs om de verwarming te checken. We besluiten dat ik samen met de honden thuis blijf om op de installateur te wachten. Ik moet nog een hele stapel papieren invullen om uiteindelijk een BTW-nummer, ziekteverzekering en allerlei andere dingen te kunnen regelen voor ons gezin, dus dat kan mooi die middag. Rob rijdt met de kinderen tot aan de Gartnerkofelbahn en blijft met hen een hele middag boven. Gelukkig is de mist opgetrokken en de regen overgewaaid. Ze worden getrakteerd op super vergezichten en een middag vol speel- en wandelplezier.

Tijdens de terugrit naar beneden stoppen ze heel even bij de Bodensee, een klein meertje dat tussen de bomen verscholen ligt. De kleur van dat water jong! Zo mooi! En zo koud, dat ook. Zwemmen was er niet van gekomen, maar willen we volgende zomer toch een keertje proberen.

En die installateur? Die komt uiteindelijk niet opdagen. Balen. We moeten het nog leren. In Oostenrijk komen ze altijd wel hun afspraak na, alleen niet per sé op de dag die je afgesproken had. Je er druk in maken helpt niets, dus we leren er maar mee leven. Uiteindelijk kwam de installateur een paar dagen later en werden we uitstekend geholpen.