Dagboek van een avontuur. Omdat we ons later waarschijnlijk af en toe af gaan vragen hoe we dat ook al weer allemaal gedaan hebben.

24 augustus was een dag waar we allemaal heel erg naar uitkeken. Niet omdat we ’s morgens nog maar eens langs de ÖGK (de Österreichische Gesundheitskasse) moesten voor nog wat papierwerk, maar omdat we voor het eerst bezoek zouden krijgen. Whoop whoop, bezoek uit België, de eerste mensen aan wie we “live” onze nieuwe stek konden laten zien!

Twee vriendinnetjes van onze dochters waren samen met hun ouders op vakantie in de buurt van Mallnitz. “Maar” anderhalf uur rijden van bij ons. In verhouding zo dichtbij dat ze besloten om een dagje langs te komen. We aten ’s middags samen een broodje, gaven een rondleiding door ons huis en gingen daarna zwemmen bij de Pressegger See. Het is te zeggen, de meisjes zwommen, wij dronken een pintje en hadden heel wat om bij te praten. Het was super gezellig en net als bij veel dingen vroegen we ons af waarom we dat in België niet vaker gedaan hadden. Ja, Corona, ik weet het…

’s Avonds grilden we hamburgers en worstjes in de haard op het balkon. We maakten grapjes over ketchup. Immers, 5 minuten voor we definitief uit België wegreden, kwam Vicky met de meisjes nog een allerlaatste keer afscheid nemen. Wij namen toen van de gelegenheid gebruik om haar meteen ook de hele inhoud van onze ijskast, inclusief  minstens 4 tubes ketchup en mayo, mee te geven :).

Er werd nog meer gebabbeld, veel geknuffeld door de meiden en nog veel meer gegiecheld. Het afscheid tussen de meisjes verliep zonder tranen, ze hadden elkaar weer gezien en waren gerustgesteld dat alles goed ging.

Een dag  met een gouden randje (en met veel wazige foto’s)