Dagboek van een avontuur. Omdat we ons later waarschijnlijk af en toe af gaan vragen hoe we dat ook al weer allemaal gedaan hebben.

Onze (schoon-)zus en haar gezin zijn op vakantie op nog geen half uur rijden van onze nieuwe woonplaats. We vieren niet samen onze vakantie, maar zien elkaar wel af en toe een keertje. Deze namiddag gaan we nog maar eens zwemmen en gaat ons nichtje met een vriendin ook naar de Pressegger See. Ze huurt een sup en onze kinderen mogen “meevaren”.  Een eerste keer op de sup, weer een ervaring! En weer iets bij op het verlanglijstje.

Het is echt de max om te zien hoe onze kinderen zich nog meer dan vroeger als echte waterratten ontplooien. De grootste toeristische drukte neemt af en we genieten van het feit dat we alle ruimte en plaats hebben om te zwemmen.

Elk jaar krijgen de kinderen aan het begin van de vakantie hun “vakantiegeld”,  een soort van extra zakgeld dat ze in de vakantie mogen gebruiken om eens een extra ijsje of een souvenirtje of zo te kopen. Dit jaar beslisten ze samen nog eens een waterfiets te huren. We hadden dat een paar dagen eerder al gedaan en dat was zo goed bevallen, dat ze dat nog eens wilden. We genieten er zo hard van om te zien dat ze samen overleggen wat ze willen doen en hoe ze elkaar dan willen mee krijgen in het idee. Het zijn onderhandelaars die kinderen van ons, veel volwassenen zouden er iets van kunnen leren.

Maar bon, die waterfiets dus. Ik was te voet onderweg met de honden, dus Rob trapte zich een ongeluk, maar ze genoten. Na afloop had iedereen grote dorst, dus bestelden we wat te drinken op het terras. We zijn ondertussen verslaafd aan Hollundersaft en die mega glazen die ze hier schenken zijn geen overbodige luxe gezien de hoge temperaturen.

’s Avonds gaan we naar een losloopveldje in de buurt. We dachten dat we de honden weer eens lekker ongegeneerd konden laten rennen en dat was ook zo. Alleen sprong Bea al na 2 minuten over de afsluiting (van een meter hoog) omdat ze een eekhoorn zag lopen. Gelukkig lag er een gigantisch weiland langs en kwam ze vanzelf terug toen de eekhoorn verdwenen was, maar dat was dus meteen de laatste keer dat we haar daar loslieten. Jahaaa, spanning en sensatie hierzo hoor.

Thuisgekomen rommel ik de kleerkasten uit, morgen gaan we een dag naar Villach. Kleren kopen, zodat de kinderen er toch iet of wat toonbaar uit zien op de eerste schooldag. De meisjes kijken er helemaal naar uit. “Jaaaaa shoppen!”