Dagboek van een avontuur. Omdat we ons later waarschijnlijk af en toe af gaan vragen hoe we dat ook al weer allemaal gedaan hebben.
De voorlaatste dag van mijn vakantie. Op 1 september begin ik weer te werken. Als freelancer, mijn “eigen baas”. Ik heb er heel veel zin in, al moet ik toegeven dat die vakantiemodus ook wel erg goed bevalt. We besluiten nog een ding uit te kiezen dat op ons verlanglijstje staat: klimmen. De kinderen dan, wij absoluut niet.
We nemen de lift naar de Tressdorfer Alm en gaan naar het Felsenlabyrinth. Je hoeft de lift niet te nemen trouwens, je raakt er ook als je met de auto naar Passhöhe Nassfeld rijdt en van daar ongeveer 25 minuten stapt. Maar goed, een lift nemen is natuurlijk wel veel leuker dan de auto. In het Felsenlabyrinth kun je verschillende hoogteparcours en klettersteigen doen. Er is ook een mogelijkheid om te gaan 3D-boogschieten en nog veel meer, maar dat is iets voor een andere keer. Vandaag draait het om klimmen.
Elizabeth was meteen door het dolle heen. Ze heeft nergens schrik voor, dus voor we het wisten had ze het eerste parcours al afgewerkt. De andere drie volgenden net zo vlot. Omwille van hun leeftijd mochten ze nog niet alle parcours doen, maar dat mocht de pret niet drukken. Vooral toen de meisjes een echte klettersteig ontdekten, was het helemaal feest.
Terwijl Rob en ik met een klein hartje naar alle activiteiten stonden te kijken – een mooi lesje in loslaten – klauterden en slingerden onze kinderen van het een naar het ander. Tussendoor aten we onze picknick op en na bijna 4 uur spelplezier moesten we afronden omwille van de koude wind. De vingertjes raakten verkleumd en dat maakte het klimmen er niet leuker op. Zonder twijfel komen we hier volgend jaar opnieuw terug!
Willem-Frederick wilde vorig jaar al eens een rodelbaan doen, maar toen was het er niet van gekomen. Toen we er deze keer langsliepen, greep hij dan ook meteen zijn kans. Hup, met Rob de lift naar Bergstation Madritsche op en dan om het snelst weer beneden. Hij via de rodelbaan, Rob via de lift. 2 kilometer en 400 hoogtemeters verder kwam hij met een koude neus en een glimlach van oor tot oor als eerste aan bij de Tressdorfer Alm.
Omdat onze liftkaarten een hele dag geldig waren, besloten we nog eens met de lift naar boven te gaan en van daar een stoeltjeslift naar een ander punt te nemen. De naam ontglipt me even, was het de Madritschenbahn? Het was ondertussen aan het watergieten en er hing mist, maar dat was net het coole. Deze stoeltjeslift is immers zo’n super gesofisticeerd ding met een dak en een scherm waardoor je helemaal uit de wind zit.
Noem ons gek, maar we hadden plezier. De kinderen renden nog een paar keer door de speeltuintjes die we onderweg tegenkwamen, maar we gingen al vrij snel richting huis. De armen waren moe en de spelletjesavond lonkte!
