Dagboek van een avontuur. Omdat we ons later waarschijnlijk af en toe af gaan vragen hoe we dat ook al weer allemaal gedaan hebben.
Terwijl al onze vrienden in België zich opmaken voor de eerste schooldag van morgen, hebben wij nog de zomer in onze bol. De temperatuur blijft hier tussen de 25 en 30 graden, er is een strak blauwe lucht en geen zuchtje wind. Toch is het een spannende dag, we krijgen immers een rondleiding op de MMS (de Musik Mittelschule) van Hermagor, de school waar Roeland straks gaat starten.
We worden hartelijk ontvangen door de directeur en na een paar documenten ingevuld te hebben, besluit hij dat praten wel leuk is, maar een rondleiding krijgen nog veel toffer is. Zo lopen we ruim een half uur door de schoolgebouwen. Roeland vooraan met de directeur, wij in hun kielzog. Hij neemt alle tijd en toont ons alles, van de klaslokalen tot de toiletten en niet te vergeten de grote sport- en muziekruimtes. Wat een grote school! Wij zijn natuurlijk nog gewend aan een kleine lagere school, dit is echt al een middelbare school. Met kluisjes waar de leerlingen ’s morgens hun spullen in opbergen en een apart lokaal voor onder andere fysica en informatica.
Naarmate de rondleiding vordert, zien we dat Roeland meer ontspannen wordt. Het feit dat hij alles begrijpt wat de directeur zegt, is een ongelofelijke geruststelling, zowel voor hem als voor ons. Gelukkig is zijn oriëntatievermogen ook een stuk beter dan het mijne, want ik ben na twee gangen al volledig de weg kwijt.
Na het bezoek hebben we een opgelucht kind. Hij kijkt er naar uit om te starten en vindt het stiekem wel cool om nu al in een middelbare school te zitten (een jaar eerder dan in België het geval geweest zou zijn). Ook de andere drie zijn veel meer ontspannen. Zij krijgen over een paar dagen rondleiding, maar als de grote broer al positief is, dan zijn ze gerustgesteld. #teamvandenberk weet je wel.
Na de middag maken we de wandeling naar de Ruïne van Khünburg. We wonen hier “al” twee weken en we zijn er nog niet geweest, terwijl hij quasi in onze achtertuin ligt. We beginnen de klim via de jägersteig en dat voelen we in deze temperaturen. Gelukkig zitten we meestal in de schaduw van de bomen.
De burcht zelf is leuk om eens van dichtbij gezien te hebben, maar je doet het natuurlijk vooral voor het uitzicht. We zien de Pressegger See, Hermagor en nog heel wat dorpjes waar we nog geen naam op kunnen kleven. We fantaseren over ons toekomstige huis, dat ongetwijfeld daar al ergens op ons staat te wachten.
