Dagboek van een avontuur. Omdat we ons later waarschijnlijk af en toe af gaan vragen hoe we dat ook al weer allemaal gedaan hebben.

Woensdag 1 september

Nee, geen eerste schooldag hier. De kinderen starten pas op 13 september, dit jaar hebben ze dus extra lang vakantie. Mijn vakantie zit er wel op. Vandaag begin ik weer te werken, na ruim twee weken emigratievakantie. Eigenlijk is er niets veranderd ten opzichte van het werken in België. Ik werkte door Corona ook al bijna anderhalf jaar vanuit huis. Het enige verschil is dat ik nu een veel beter uitzicht heb van achter mijn laptop.

Rob is ondertussen volop bezig met de Belgische notaris. Ons huis wordt op 6 september officieel overgedragen aan de nieuwe eigenaars en er moeten nog allerlei documenten digitaal ondertekend, opgezocht en opgevraagd worden. We hebben immers niet de intentie om naar België terug te keren om een sleuteloverdracht te doen. Gelukkig verloopt alles goed en hadden we voor de verhuis al alles goed voorbereid. Hoewel we weten dat de verkoop helemaal rond is en er geen kink in de kabel meer kan komen, zullen we toch blij zijn als het definitief achter de rug is. We zijn hier pas twee weken, maar het wonen in België voelt al als iets uit een vorig leven.

Donderdag 2 september

Bij de jongens kriebelt het om op verkenning te gaan en ze nemen samen de fiets. Onderweg sturen ze af en toe een fotootje door, zodat we niet ongerust moeten zijn. Hoe tof is het dat ze zich na amper twee weken zeker genoeg voelen om hier alleen te gaan fietsen? Uiteindelijk hebben ze bijna 15 kilometer op de teller wanneer ze weer thuiskomen.

Onze meiden gaan het bos achter ons huis in. Ze wandelen bijna tot aan de ruïne, missen uiteindelijk een afslag en komen bij een ander stuk van ons dorpje weer beneden. Geen probleem, ze spreken in hun beste Jean-Marie Pfaff-Duits een dame aan en die wijst ze de weg. We kunnen ze loslaten, die kinders van ons, ze komen wel op hun pootjes terecht. Ze gedragen zich nu al zelfstandiger dan dat ze ooit in België waren. #trotseouders

Om 4 uur heb ik een eerste afspraak met onze nieuwe boekhoudster. We hebben meteen een klik, drinken samen een paar glazen wijn en al heel snel zijn al mijn vragen over een eigen zaak starten in Oostenrijk van de baan. Blijkt dat zelfstandig worden in Oostenrijk net zo eenvoudig kan gaan als in België, wij hadden alleen nog niet de juiste instanties gecontacteerd. Een paar uur later vertrek ik met een grote to do-lijst en een waslijst aan tips en telefoonnummers.

’s Avonds rijden we nog even naar Hermagor. In de zomer heb je er iedere donderdagavond een soort van laatavondshopping, met muziek, eetstandjes en een hoop gezelligheid. We slenteren langs de kraampjes, eten onze eerste Kaiserschmärren bij Semmelrock, ontmoeten 3 dames die vlak bij ons in de buurt wonen, kijken naar een vuurshow en sluiten om 10u de avond af met pizza. Meer dan geslaagd allemaal!

Vrijdag 3 september

Vandaag hebben we de rondleiding op de Volksschule. Net als op de Mittelschule worden we heel enthousiast onthaald. De directrice haalt meteen drinken en snoepjes te voorschijn en legt ons geduldig alles uit. Ook hier weer: wat een toffe school! Veel licht, veel ruimte en een turnzaal met vloer in visgraatmotief. Echt. Geef mij een visgraatmotief en ik ben verkocht. Het leuke is dat de klasfoto’s van het afgelopen schooljaar nog ophangen. Hierdoor zien de kinderen al hun klasgenootjes en ontdekken we dat onze buurjongen bij de tweeling in de klas komt te zitten en dat er bij Virginie een Nederlands meisje in de klas zit.

Onderwijs in Oostenrijk wordt zo inclusief mogelijk gemaakt. Zo komt het dat er bij onze kinderen ook 2 klasgenootjes zitten die geestelijk gehandicapt zijn. Ze draaien waar mogelijk mee in het gewone schoolsysteem, maar hebben permanent een zorgjuf die zich over hen ontfermt. Ook voor anderstalige kinderen zoals de onze, is er een aparte leerkracht die een aantal uur per week Duits geeft om zo de taalachterstand zo snel mogelijk weg te werken. Echt goed geregeld. Update: we zijn nu november en het is echt goed geregeld. Alles wat ze op papier beloofden, wordt ook waargemaakt. Heel blije ouders hier. 

’s Avonds hebben we de buren uitgenodigd voor een drankje. Op 7 september ben ik jarig en dat vieren we nu al een beetje. Een hoop gezelligheid, met mensen die we net ontmoet hebben. Verschillende leeftijden, verschillende achtergrond, maar allemaal met dezelfde liefde voor Oostenrijk, dus er is gelijk een raakvlak.

Zaterdag 4 – zondag 5 september

We doen geen gekke dingen en brengen het weekend door met wandelen bij ons in de buurt, fietsen en zwemmen. En pintjes drinken tussen de zwempartijen door, dat ook.

We blijven tot laat hangen aan de Pressegger See. Ja! Wij wonen hier, we moeten niet zo meteen koffers pakken om weer naar België te rijden. We zijn hier thuis. Ik blijf iedere dag in mijn arm knijpen om te geloven dat dit echt waar is.