Dagboek van een avontuur. Omdat we ons later waarschijnlijk af en toe af gaan vragen hoe we dat ook al weer allemaal gedaan hebben.

13 september

Maandag 13 september, de dag die al weken met een groot kruis op de kalender staat. De dag waar we verlangend maar ook met een klein hartje naar uitkeken. Immers, het cliché “happy kids make happy parents”, geldt al helemaal wanneer je ze uit hun vertrouwde omgeving trekt en in een nieuw land naar school stuurt.

De eerste dag is een heel korte dag. De school start om 7:45 zoals gewoonlijk en is tussen elf en half twaalf al afgelopen. Ideaal voor een eerste kennismaking.

Rob zet Roeland en mij af aan de Mittelschule en rijdt met de andere drie door naar de Volksschule. De scholen liggen op wandelafstand van elkaar, dat is ideaal.

Bij de school van Roeland is het een drukte van jewelste. Gelukkig hadden we al een rondleiding gehad en zonder al te veel moeite vinden we het kantoor van de directeur terug. Wanneer we het kantoor binnenlopen, begroet hij Roeland meteen bij naam en dat geeft een goed gevoel. Je bent hier niet zomaar een nummer. De klaslerares van Roeland haalt hem op en voor ik het weet is hij vertrokken. Net als bijna alle Mittelschulekinderen heeft hij een gsm bij en stuurt hij ons straks een berichtje wanneer en vooral waar we hem op kunnen halen.

Ik wandel naar de Volksschule en zie Rob meteen staan. Hij mocht de school niet mee binnen – Coronamaatregelen weet je wel – maar de kinderen werden ook hier gelijk opgevangen door de directrice en hun klassenjuffen. Er werd een traantje weggepinkt van de spanning, maar het afscheid was al bij al toch goed gegaan.

Rond 10 uur begint de welkomstviering in de tuin van de Volksschule en daar mogen we bij zijn. We zien onze kinderen bij hun klasgenoten zitten en zien hoe ze met alles proberen mee te doen, ondanks het feit dat ze er geen snars van snappen. Die twee die helemaal achteraan zaten te blinken van trots? Dat waren wij!

Na een half uurtje wandelen we naar de kerk waar Roeland welkomstviering had. Hij staat al te wachten en ziet er heel relaxed uit. Hij heeft veel hulp gekregen van een klasgenootje en weet perfect wat hij tegen de volgende dag allemaal gedaan moet hebben en mee moet nemen.

Terwijl we toch in het centrum van Hermagor zijn, stoppen we bij de bank. Roeland mag zijn eigen bankrekening openen en kan zijn bankkaart ophalen. Zo kan hij zelf eens een broodje halen of iets betalen zonder cash geld bij te hebben. Wat worden ze snel groot!

We wandelen samen naar de Volksschule en halen ook daar 3 enthousiaste kinderen op. Virginie, ons sociaal wonder, heeft al een vriendinnetje gemaakt, hoe kon het ook anders. Elizabeth en Willem-Frederick moeten wat bekomen van alles, maar zijn vastbesloten dat het de volgende dag veel beter zal gaan.

’s Middags is voor agenda’s en papieren invullen, lijstjes nakijken en potloden slijpen. Lekker rustig, de ochtend was al spannend genoeg.

Wanneer ze ’s avonds in bed liggen, zuchten we eens diep van opluchting. Dit was voor ons echt de belangrijkste dag en die ging goed. Natuurlijk zullen er ook wel dagen volgen die tegenvallen, maar dat ging in België ook wel eens het geval zijn. De eerste indruk die ze kregen van de scholen was positief en dat is wat telt voor nu!

Update: We zijn nu 2 maanden school verder en het gaat top. Er komen al af en toe vriendjes over de vloer, ze hebben hobby’s gevonden en gaan nog steeds heel graag naar school!