Dagboek van een avontuur. Omdat we ons later waarschijnlijk af en toe af gaan vragen hoe we dat ook al weer allemaal gedaan hebben.
14 september
Jahaa, we hebben een Oostenrijks nummerbord! Weer een mijlpaaltje. Vorige week gingen we langs het Finanzamt in Villach om de Nova te betalen, een soort van invoer-/autobelasting en vandaag kwam onze verzekeringsmakelaar het nummerbord brengen. Gedaan met aangesproken worden als toerist, het voelt nu nog echter dan voordien.
15 – 17 september
De dagen kabbelen rustig verder. Ik ben aan het werk, de kinderen zitten op school en Rob heeft verschillende sollicitatiegesprekken. ’s Ochtends en tijdens de middagpauze maken we een stevige wandeling met de honden en gaan we verder op huizenjacht.
18 september
We nemen nog maar eens een verfrissende duik. Iedere keer zeggen we tegen de kinderen dat ze er van moeten profiteren, want dat het waarschijnlijk de laatste keer zal zijn. We hebben echt geen idee wanneer de herfst hier in alle glorie en met bijhorende temperaturen inzet.
De mensen van de waterfiets- en supverhuur zijn hun zomerseizoen aan het afronden en we informeren of er geen sup te koop komt. We hebben geluk, er is er nog eentje over. Voor mijn verjaardag en toen we verhuisden, kregen we alle zes van mijn ouders een zakcentje mee. We besluiten dat een sup een perfecte besteding van dit geld is, iets waar we nog heel lang heel veel plezier van gaan hebben. 
19 september
Vandaag zijn we 11 jaar getrouwd en daar gaan we nog heel veel jaren bij doen.
We willen een klein rondje in de buurt wandelen en laten ons verrassen door de kinderen. Zij zijn met de klas al gejogd naar de Gössering Bach en willen ons die graag laten zien. Zo tof dat we nu al plekjes ontdekken door onze kinderen!
20-24 september
3 keer deze week hebben we een infoavond op school. 3 keer een heel ander type juf, maar 3 keer een heel helder verhaal. Zowel op de Volksschule als op de Mittelschule zijn onze kinderen goed terecht gekomen. Twee scholen die het welbevinden op de eerste plaats zetten, die ruimte geven voor sportiviteit, creativiteit en ontspanning. Dat dat geen loze woorden zijn, hebben we de afgelopen dagen al kunnen merken. Op de derde schooldag ging Roeland 18 kilometer wandelen omdat het mooi weer was. Onze jongsten kregen dan weer in het park turnles omdat de buitenlucht nu eenmaal fijner is dan een turnzaal. Dat ze dan twee keer zo lang weg waren omdat ze er nog heen moesten joggen, dat kan geen kwaad. Echt de max!
We hebben ook iedere keer vrij makkelijk aanspraak met andere ouders. Eerlijk is eerlijk, het Kärntisch dialect, daar hebben we nog heel wat in te leren, maar in het Duits trekken we ondertussen al meer dan goed ons plan. We krijgen complimenten dat onze kinderen al best veel begrijpen en echt hun best doen om mee te kunnen volgen. Altijd fijn om te horen natuurlijk. En ook: wat fijn dat ze alle vier al oud genoeg zijn om alleen thuis te blijven zodat we met z’n twee naar die infoavonden kunnen gaan.
