Dagboek van een avontuur. Omdat we ons later waarschijnlijk af en toe af gaan vragen hoe we dat ook al weer allemaal gedaan hebben.

Zaterdag 2 oktober

We maken er een sport van om zoveel mogelijk van de gekregen tips uit te proberen. Immers, niets beter dan met eigen ogen zien waar anderen zo enthousiast over zijn toch? Vandaag rijden we naar de Windische Höhe, een pas die St. Stefan an der Gail met Feistritz an der Drau verbindt. Wij wonen op een 10-tal minuutjes rijden van Sankt Stefan en rijden langs die weg omhoog. Een pittige klim, zelfs met de wagen. Op bepaalde stukken is er een stijgingspercentage van 18% en meer. Boven aangekomen parkeren we de auto en trekken we het bos in. Het is al na de middag, dus een erg lange hike wordt het niet, maar we willen wel ergens een mooi vergezicht hebben.

Eerlijk is eerlijk, de kinderen hadden er die dag geen zin in. Tot we een bord tegenkomen aan de rand van het bos: Opgepast! Berengebied! De sfeer slaat in een keer om van een beetje gemor naar een soort van zinderende spanning en uitgelatenheid. Hoezo beren? Hoorden we nu iets in de verte? En hoe gaan we reageren als we er een zien? Uiteraard weten we dat de kans dat we een beer tegenkomen zo goed als nihil is – gelukkig maar – maar het geeft een extra dimensie aan de wandeling.

We worden beloond met een fantastisch vergezicht. Zo een vergezicht over bergen en dalen, het droombeeld dat ik heb wanneer ik aan Oostenrijk denk. Ondertussen ben ik me er wel helemaal van bewust dat zo hoog wonen niet de meest praktische plek is voor je dagdagelijkse leven, maar wat een luxe dat we dit nu kunnen zien op minder dan een kwartiertje van ons huis!

Zondag 3 oktober

De Garnitzenklamm stond ook al een tijd op onze must see-lijst. Een vriend had zo enthousiast verteld over de wandeling die je er kunt maken, over de mega renovatiewerken die ze er uitgevoerd hadden aan de bruggen en over hoe je van daar helemaal naar de Gartnerkofel kon hiken, dat we het echt nog net voor het winterseizoen wilden ontdekken. Wat een hike! Al amper een paar minuten na de start van de wandeling waan je je in een heel andere wereld. Doordat je zo diep tussen de rotsen zit, heb je geen GSM-ontvangst en je hoort ook niets anders dan de voetstappen van je eigen gezelschap. Je wandelt over paden, klimt over rotsen en moet uiteindelijk 9 bruggen over.

Het fijne is dat je op bepaalde punten de Klamm uit kan en dan via de “gewone weg” de terugweg aan kunt vatten. Wij wandelden uiteindelijk Rundweg 3, een pak verder dan gedacht, maar het ging gewoon super goed. Het grootste deel van de wandeling is heel vlot te doen. Op een paar stukken moest je een ladder op of je vasthouden aan een zekering in de wand, maar zelfs voor de schrikschijter die ik af en toe ben, was het genieten.

De honden hebben we wel thuisgelaten, dat zou niet gelukt zijn. Mocht je toch je hond mee willen nemen, dan kun je best Rundweg 2 tot aan de 5de brug maken, dan stap je er uit voor het echt onhandig wordt. Echter, het hangt ook weer af van hond tot hond of dit een geschikte wandeling is.

Een aanrader, dat sowieso. Volgend voorjaar willen we er opnieuw door wandelen. Nu zagen we de Klamm in herfststemming, benieuwd wat het geeft wanneer het eerste groen weer begint te ontluiken.

Toen we thuiskwamen, belden we met het thuisfront in Nederland. Opa werd 75 en onze neef werd 18, het eerste grote feest waar wij niet bij waren. Lang leve het facetimen, wij aten vanuit Oostenrijk gezellig een stukje taart mee!

Maandag 4 oktober –  vrijdag 8 oktober

Eindelijk hebben we onze e-cards ontvangen. Een soort van kaart waarmee je kunt laten zien dat je ziekteverzekering in orde is en zo. Het was een van de laatste formaliteiten die nog niet in orde was. Die kunnen we nu ook afvinken.

Het weer wordt kouder, maar van triest herfstweer is absoluut geen sprake. Koud met een strakke blauwe lucht, daar houden we wel van. Kouder weer zorgt ook voor andere diertjes die letterlijk ons pad kruisen tijdens het wandelen. Waar we in de zomer heel veel hagedisjes zagen, kwamen we nu onze eerste vuursalamander tegen. De honden waren zo onder de indruk dat ze met hun staart tussen de poten stokstijf bleven staan, onze helden.

zaterdag 9 oktober

Droog, koud en windstil weer, dat vraagt om een barbecue. We grillen worstjes en champignons en poffen aardappelen. De kinderen leven zich uit op de trampoline en de honden genieten van de warmte van het vuur en hun nieuwe kauwbotje. De duisternis valt steeds vroeger en zo lijkt het alsof we een nachtelijk feestje aan het houden zijn om zes uur ’s avonds, wat het alleen maar gezelliger maakt volgens de kinderen.

zondag 10 oktober

10 oktober is in Karinthië een feestdag. In 1920 werd op die dag een volksreferendum georganiseerd om te bepalen of Karinthië tot het toenmalige Joegoslavië of tot Oostenrijk zou gaan behoren. Een meerderheid van de inwoners koos voor Oostenrijk. Dit is de uitleg in een notendop. Lees er hier meer over.

Wij trekken opnieuw naar de Garnitzenklamm, deze keer samen met de honden. Niet om te wandelen, maar om in het eerste gedeelte tussen de rotsen te spelen en kleine dammetjes te bouwen. Willem-Frederick wilde weten hoe koud het water nu echt was, je ziet aan zijn gezicht hoe het voelde 🙂