Dagboek van een avontuur. Omdat we ons later waarschijnlijk af en toe af gaan vragen hoe we dat ook al weer allemaal gedaan hebben.

26 oktober

Vandaag is het de nationale feestdag van Oostenrijk. Vrienden komen spontaan langs voor een biertje en een wijntje. De tijd vliegt voorbij en het is eigenlijk te gezellig om nu al weer afscheid van elkaar te nemen. We proberen eten te bestellen, maar gezien de feestdag is alles dicht. We rijden naar hen thuis en schuiven aan voor frietjes met frikandellen. Feestje zo doordeweeks! Het was na middernacht toen we thuiskwamen, het moest maar zo gezellig niet zijn. 🙂

29 oktober

We steken de grens over en trekken een dag naar Ljubljana (ongeveer anderhalf uur rijden van bij ons).

We zijn voor het eerst in Slovenië en dat lokt bij onze kinderen de reactie uit dat Duits toch wel keimakkelijk is in vergelijking met Sloveens.

We hebben absoluut geen plan en slenteren door de stad.

Rondsnuisteren in een tweedehandswinkeltje, bij de bakker binnenwippen om de eerste honger te stillen, het wandelpad naar de burcht beklimmen en over de stad uitkijken, de honderden hangslotjes op een brug bewonderen en verhalen fantaseren over wie het daar gehangen heeft.

Hoewel we geen stadsmensen zijn, is dit erg gezellig. Na een paar uur rondgelopen te hebben, hebben we het gevoel dat we de weg al kennen. Alles is te voet goed te doen en we krijgen helemaal niet het gevoel in een grootstad te zitten. We sluiten de dag af met een hamburger en een schnitzel van bij een straattentje en rijden terug naar huis. In ieder geval een aanrader voor een daguitstap wanneer je op vakantie bent in Karinthië!

30 oktober

’s Ochtends vroeg nemen we de auto en rijden we richting de Watschiger Alm.

Van hier uit vatten we de pittige hike tot aan het Gipfelkreuz van de Gartnerkofel aan. Beneden mist, boven een strakke blauwe hemel en zon. De bergen op z’n mooist. De honden vinden het heerlijk en nu er geen koeien meer op de almen staan, is het een pak relaxer wandelen. Als maken ze er nog steeds een sport van om zoveel mogelijk te trekken, vooral als er weer eens op een paar meter voor hun neus een vogel neerstrijkt. Waar er geen zon schijnt, zien we hier en daar nog ijs liggen, een voorbode van de winter die voor de deur staat.

Het is steil. Wanneer het waait, is het snijdend koud. Maar met de zon op ons gezicht en het adembenemende uitzicht vergeten we de kramp in de kuiten en het zweet op onze rug. Zo hard genieten om dit als gezin te doen!

31 oktober

We maken er een sportief weekend van en besluiten nog zo’n verborgen pareltje van het Gailtal te ontdekken: de Weissenbachklamm. Dat was een coole hike! De klamm is zo smal dat er niet echt een pad is. Je volgt de markeringen en klautert over de rotsen en waar het te hoog is, zijn er ladders.

Moeders overwint zichzelf bij de laatste ladder van 10 meter hoog. Het was van moeten trouwens, de weg terug was zo mogelijk nog spannender.

In ieder geval: de Weissenbachklamm is zeker voor herhaling vatbaar. Goed schoeisel is een must, de honden thuislaten ook, tenzij je ze op je rug de laddertjes mee op neemt. 6,2 kilometer op de teller, dus ideaal als je niet de hele dag op pad wilt zijn.