Dagboek van een avontuur. Omdat we ons later waarschijnlijk af en toe af gaan vragen hoe we dat ook al weer allemaal gedaan hebben.

26 november

De eerste sneeuw!  We voelen ons lichtelijk euforisch, ik kan het niet anders zeggen. De ochtend begint nat en even lijkt het er op dat het bij regen zal blijven, maar kort na de middag begint het dan toch eindelijk te sneeuwen. Al snel kleurt het grasveld wit en nog geen half uur later liggen ook de straten wit. Ik ben stiekem blij dat Rob thuis is en Virginie weg kan brengen naar een vriendinnetje (mijlpaal: een eerste logeerpartijtje in Oostenrijk!). Ik rij met heel veel plezier mee om te genieten van het steeds witter wordende landschap.

27 november

Wanneer we ’s ochtends onze ogen openen, zien we meteen dat het niet meer gestopt is met sneeuwen. Wit witter witst! En het sneeuwt nog steeds trouwens. Van die dikke wollige vlokken die als zachte donsjes uit de hemel dwarrelen. Na het ontbijt beginnen we vol goede moed de sneeuw weg te scheppen. We moeten onze dochter immers nog gaan ophalen, dus die auto zal toch echt de helling van de oprit af moeten raken. Echt, tegen het eind van de winter hebben wij van die gespierde armen waar The Rock jaloers op is.

28 november

Het blijft sneeuwen en nu is er echt geen beginnen meer aan met de sneeuwschep. Gelukkig staat er bij ons huis een sneeuwfrees. Nooit gedacht dat ik zo enthousiast zou kunnen worden over een sneeuwfrees. Het lijkt op grasmaaien, maar dan met een coolheidsfactor x duizend. Wat een genot. Het zet ons ook wel aan het denken. Hopelijk vinden we ooit een eigen pand en ligt dat niet op een helling bijvoorbeeld. Sidenote: dit zou geen dealbreaker zijn he, maar een mens mag dromen.

De kinderen vergapen zich aan alle sneeuw, sleeën en gooien sneeuwballen. Wanneer ze moegespeeld zijn, besluiten ze voor ons te gaan koken. Hoe tof is dat!

29 november

We hebben de wekker extra vroeg gezet en zien dat het ’s nachts verder gesneeuwd heeft. Hup, bed uit en sneeuw ruimen. Nu zijn wij meestal al niet van het rustig wakker worden, maar zo’n totale work-out om 6 uur ’s morgens, dat is toch nog echt een stapje verder. We scheppen alles met de hand weg, omdat we zo vroeg nog geen herrie durven te maken met de sneeuwfrees. Later op de dag treffen we de buurvrouw en die verzekert ons dat dat absoluut geen probleem is. Dat zal het de komende dagen al een pak eenvoudiger maken.

In mijn middagpauze trek ik het bos in met de honden. Het is echt als in een sprookje. Blauwe lucht, zon en overal sneeuw. Als klap op de vuurpijl springen er ook nog eens twee hertjes voorbij. Dat onze twee jachthonden die twee herten ook zagen en er meteen achteraan wilden rennen en zo mijn arm bijna uit de kom trokken, vergeet ik gemakshalve even.

30 november – 3 december

De zon blijft van de partij. De kinderen nemen iedere dag hun skibroek mee naar school en hebben de tijd van hun leven. In plaats van binnen te turnen, spelen ze in de sneeuw. Wanneer ze ’s avonds thuiskomen, hebben ze rode wangen van de kou en zitten ze vol enthousiaste verhalen.

Vroeg opstaan loont en in deze tijden nog meer. We worden iedere morgen getrakteerd op de mooiste kleurenspektakels!

’s Middags besluit ik met de honden naar Hermagor te wandelen en Rob op te halen van het werk. Net geen 6 kilometer en een weg die we al zo vaak gewandeld hebben. Toch slaag ik er in om twee keer onderuit te gaan door een verborgen ijsplek. Gelukkig is sneeuw zacht en ben ik vooral blij dat niemand me heeft zien glijden. 😉

Onze dagen bestaan uit sneeuw scheppen, wandelen in de sneeuw, werken, de auto uitgraven, opnieuw sneeuw scheppen en belachelijk vroeg naar bed gaan omdat we ’s ochtends vroeg weer opnieuw beginnen. En weet je wat? Het is heerlijk!