Dagboek van een avontuur. Omdat we ons later waarschijnlijk af en toe af gaan vragen hoe we dat ook al weer allemaal gedaan hebben.

Afgelopen zaterdag gingen de liften open. Al de hele week stonden we te popelen om er op die eerste dag bij te zijn. Met alle skispullen in de aanslag stonden we de eerste dag dan ook vroeg bij de lift. Behalve dan het FFP2-masker in de lift, was er weinig te merken van de Corona-maatregelen. We hadden onze skipassen de dag voordien al gekoppeld aan de Covid Safe app en zo konden we meteen doorlopen.

Het voelt wat onwennig, zo na 4 jaar weer op de latten staan, maar uiteindelijk blijkt skiën net zoals fietsen te zijn, je verleert het niet. Op de Tressdorferalm is een oefenpiste en die hebben we quasi voor ons alleen. Met een loopband ga je naar boven en dan kun je rustig oefenen. Bochten en pizzapunt maken weet je wel.

De jongens pikten het vrij snel weer op en gingen na een paar keer oefenen al zonder vallen en met goede bochten de piste af. Virginie begon wat rustiger, maar had al gauw door hoe ze het ook al weer moest doen. Ze is gewoon iets minder onstuimig dan haar broers. Elizabeth had tot de zondag nodig om de klik weer te maken. Ze was eerst wat zenuwachtig waardoor ze te scherpe bochten maakte en haar evenwicht telkens verloor. Maar het is een doorzetter en na dag twee kon ze rustig met Virginie mee naar beneden skiën zonder nog al te veel na te moeten denken.

We hadden warme thee en broodjes mee en bleven de hele dag op en rond de oefenpiste. Ze wisten van geen ophouden. Rob verkende al een paar grotere pistes in de buurt maar het eerste weekend (en de komende tijd) staat in het teken van de kinderen op gang krijgen. Een soort van investering in de toekomst zeg maar.

Op zondag waren we er terug, het voelde iets kouder aan – het was ook -15 trouwens – , maar dat deerde niet. Goede skikleding, het kost wat, maar je hebt er zo veel genot van! De kinderen pikten de draad op van de zaterdag en gingen weer oefenen. Roeland en Willem-Frederick vonden het wat saai worden en gingen met Rob een blauwe en rode piste af. Je had die stralende gezichten moeten zien! Ze spatten nog net niet uit elkaar van trots en blijdschap.

Ondertussen bleef ik bij de meisjes, die nog steeds alle plezier hadden op de oefenpiste, waar ondertussen ook een aantal van hun klasgenootjes aangekomen waren.

Ik krijg heel vaak de vraag of het dan voor mij wel leuk is, zo als niet-skiër. Maar ja! Absoluut! Niets mooiers dan de hele dag buiten zijn in de sneeuw, met prachtige uitzichten en de zon op je gezicht. Ik geniet zeker net zo hard als alles skiërs en snowboarders om me heen.

Morgen staan we er terug. Benieuwd hoe het dan zal zijn. De weersvoorspellingen zijn in ieder geval top!