Huwelijksreis Brazilië 2009: 23 september

In 2009 trouwden we. Na onze huwelijksdag vertrokken we meteen met de rugzak een maand naar Brazilië. Ik hield toen elke dag een dagboek bij. Tijdens het inpakken voor de verhuis, kwam ik het weer tegen en nu wil ik het vastleggen op de blog.

We maakten deze reis in 2009, dus gebruik het als inspiratie of ter ontspanning, maar pin ons niet vast op de juistheid van de toeristische informatie 🙂

23 september

Onze voorlopig laatste dag in Rio de Janeiro. Na het klokje rond geslapen te hebben, nemen we de bus naar de Suikerbroodberg. We moesten het toch ook eens zonder mist zien hé. Brazilianen zijn erg behulpzaam. Toen we – opnieuw – een halte te vroeg uit wilden stappen, riep heel de bus meteen dat dat niet de bedoeling was. Overduidelijk dat wij toeristen en geen locals waren dus.

Toen we uitstapten, werden we min of meer vastgeklampt door Marcel, een echte Carioca (een inwoner van Rio). Tegen betaling wou hij ons wel door Rio gidsen. Hij was niet opdringerig, maar wist ons wel te overtuigen. We besloten om na ons bezoek aan de Suikerbroodberg op zijn voorstel in te gaan.

Wat.een.uitzicht! Je krijgt echt een overview over heel Rio de Janeiro, van de chique wijken tot de favella’s, van het strand tot de jungle. We keken onze ogen uit. Overal zaten kleine aapjes die maar al te graag om eten schooiden bij toeristen en boven onze hoofden cirkelden de gieren (Urubu’s).

Eens beneden, stapten we bij Marcel in de auto. Hij bracht ons met de auto tot aan het Christusbeeld. Toegegeven, indrukwekkend, maar eigenlijk is het indrukwekkender wanneer je in de stad staat dan wanneer je er precies naast staat.

Later maakten we een hele tocht door Tijuaca Forest. Doordeweeks mag je er met de auto door, in het weekend is het voorbehouden voor wandelaars en fietsers. Watervalletjes, bananenplanten, kleurrijke vogels, een aparte gewaarwording zo midden in een miljoenenstad.

Na het oerwoud reden we door Barra Tijuaca, waar we gisteren ook waren voor het Hard Rock Café. Blijkt het toch een heel chique wijk te zijn. Het grenst echter aan de grootste sloppenwijk van Zuid-Amerika, Rocinha. 350.000 mensen leven er opeen geperst tussen twee bergflanken. Volgens Marcel valt alles er reuze mee, zolang je er niet alleen rondloopt. 98% van de bewoners heeft gewoon werk of gaat naar school, maar blijft er wonen uit gewoonte of omdat alles zogenaamd gratis is. Ze vermijden belastingen, water en elektriciteit tappen ze af van de rijken die verderop wonen. Politie komt er amper, het is een wereld op zich.

Nog geen kilometer verder kwamen we bij de Lagoon, de residentiële buurt van Rio. Appartementjes van een zakdoek groot kosten er 3-4 miljoen dollar .

Op het einde van de dag spreken we af dat we elkaar over een maand opnieuw treffen. De laatste dagen van onze huwelijksreis zijn we immers opnieuw in Rio en dan willen we graag naar de oude stad Petropolis.