Weet je nog, dat we eind maart dachten dat de lente echt begonnen was? En dat ik zei dat dat een beginnersfout was? Inderdaad ja. Net voor de paasvakantie kregen we nog een mega sneeuwdump. Supermooi weer, maar de kinderen kregen we niet meer gemotiveerd om volle bak mee in de sneeuw te gaan ravotten. Die kozen voor de gezellige warmte van binnen. Die sneeuwval zorgde er trouwens wel voor dat de skiërs die de laatste weken van het skiseizoen op wintersport kwamen echt nog optimale sneeuwcondities hadden.

De Paasvakantie duurt hier, in tegenstelling tot in België, maar een week. Toen de school uit was, bezochten Virginie en ik de paasmarkt en trakteerden we onszelf op een lekker stuk taart bij Semmelrock (ook zo’n aanrader wanneer je hier op vakantie komt!).

De eerste dagen van de vakantie waren om bij te komen en om in te pakken. Want… we trokken voor het paasweekend naar België en Nederland! Eerlijkgezegd zagen we enorm op tegen de reis, maar achteraf gezien viel het reuze mee. De kinderen hebben sowieso geen moeite met lang in de auto zitten en de honden deden het ook meer dan prima. Mooi weer en amper file hielpen er ook aan mee!

We kwamen uiteindelijk woensdagavond laat aan in Nederland en reden op zondagochtend al weer terug naar huis. In die paar dagen brachten we blitzbezoekjes aan vrienden (lang niet allemaal, maar het lukte niet tijdtechnisch), zagen we familie en aten we frietjes van ’t frietkot. We sloegen een voorraad hagelslag en ander broodbeleg in bij de Albert Heijn en haalden schepsnoep bij het Kruidvat. Prioriteiten mensen, prioriteiten :).

Het afscheid van de vriendjes van de kinderen was weer even moeilijk, maar de dag quality time heeft ze goed gedaan. Het leek alsof ze nooit uit hun vriendengroep weggeweest waren. Ze hebben gelukkig al vrienden in Oostenrijk, maar de intense vriendschappen zoals ze die in België hadden, die bouw je natuurlijk niet op in een paar maand tijd. Roeland zei voor het eerst dat hij moeite had om terug naar Oostenrijk te gaan. Hij worstelde met dubbele gevoelens, maar door er over te praten, kon hij het heel snel een plaatsje geven. Toen we thuis waren, verwoordde hij het zelf heel mooi: “Toen ik in België was, voelde ik dat ik mijn vrienden keihard gemist had, maar nu ik weer in Oostenrijk ben, ben ik zo blij dat we weer hier zijn en dat is goed, maar ook raar”.  Wat zijn we trots op onze kinderen. Ze zijn zo veerkrachtig en staan overal positief in. En hoeraatjes, 2 vriendjes komen deze zomer en in de krokusvakantie op bezoek bij ons. Dat staat al in het groot op de kalender! En we zien het al helemaal voor ons dat over een paar jaar een paar vrienden met de trein komen om een zomer in Oostenrijk door te brengen. Rob zijn beste vriend woont al jaren in Zwitserland, maar de band is er niet minder om geworden. We zijn er van overtuigd dat dit voor onze kinderen ook mogelijk is als de vriendschap hecht genoeg is.

Voor de rest kabbelde april gewoon verder. We aten al heel vaak weer buiten, Rob pakt weer de fiets naar het werk omdat het zo’n mooi weer is en we gingen op bezoek bij vrienden. De nieuwe klimhal hield opendeur en Elizabeth haalde haar hartje op bij het boulderen.

De laatste zaterdag van april was er een autorace hier vlakbij. Hoewel we absoluut geen kenners of liefhebbers zijn, gingen we toch kijken. En het was gezellig! Lekker weer, beetje auto’s kijken, een hapje eten en bijpraten met oude en nieuwe vrienden. Meer moet het af en toe niet zijn.

Tot de volgende!