In 2009 trouwden we. Na onze huwelijksdag vertrokken we meteen met de rugzak een maand naar Brazilië. Ik hield toen elke dag een dagboek bij. Tijdens het inpakken voor de verhuis, kwam ik het weer tegen en nu wil ik het vastleggen op de blog.
We maakten deze reis in 2009, dus gebruik het als inspiratie of ter ontspanning, maar pin ons niet vast op de juistheid van de toeristische informatie 🙂
Helemaal klef en klam werden we wakker. De meesten onder ons hadden maar kleine oogjes. De hardgekookte eitjes en de verse ananas bij het ontbijt maakten alles goed. We hielden ons trouwens best goed staande zo zonder toilet, stromend water en elektriciteit.
We braken ons kamp op en voeren met het bootje tot aan een het huis van een lokale boer. Hij liet ons zien hoe maniok bereid wordt. Een enorm arbeidsintensief proces. Wordt de maniok niet goed bereid, dan word je er schijnbaar erg ziek van. We lieten ons vertellen dat ongekookte maniok er blijkbaar voor kan zorgen dat je maag opzwelt en uiteindelijk zou kunnen barsten.
Na het oogsten wordt de maniok eerst 3 dagen in de rivier te weken gelegd. Daarna raspen ze alles en persen ze al het vocht er terug uit. Eens alles droog genoeg is, wordt het in een pan gebakken tot het echt helemaal droog is en daarna gaan ze koken. De kooktijd van de maniok bedraagt ongeveer 8 uur en al die tijd is er iemand bij aanwezig.
Verder hadden ze heel veel ananas op de velden staan. De ontdekking van de dag voor ons. We hadden er voordien werkelijk waar geen idee van hoe ananas groeit. Zeg ons dat we niet de enigen zijn.
De boeren kunnen net genoeg fruit telen om in hun eigen levensonderhoud te voorzien, maar ze hebben de toeristische inkomsten zeker ook nodig. Daarom kochten we ook een aantal zelfgemaakte armbandjes met kralen.
Na het bezoek keerden we terug naar de lodge. Douchen en siesta.
Na de middag hoopten we dieren te kunnen spotten vanuit een kano. We hadden niet heel veel geluk, de hitte was te overweldigend, ook voor de aapjes en de vogels blijkbaar. Heel eerlijk, zo erg was het niet. We genoten van het landschap, de rust en werden op de terugvaart nog getrakteerd op een waanzinnig mooie zonsondergang.
Na het avondeten gingen we opnieuw kaaimannen spotten. We zagen een exemplaar van ruim anderhalve meter. Wat.een.beest! (en dan te bedenken dat dit nog maar een kleintje was!).
De grootste schrik van de dag moest echter nog komen. Toen we naar bed gingen, troffen we eerst een kikker op de muur naast ons bed aan. Toen het diertje weggesprongen was voelde ik plots iets kriebelen op mijn been. Het was een sprinkhaan. Fak. Echt. Een gigantisch grote sprinkhaan die helemaal niet onder de indruk was van mijn gegil. Onze buurman kwam aangelopen en nam eerst nog uitgebreid foto’s van het diertje vooraleer het weg te nemen. Ok dan, en bedankt.
De rest van de nacht heb ik toch maar wat gespannen geslapen haha.
Morgen: Dolfijnen, zelf vissen en een romantisch onderonsje midden op het water.
